Przeczytałem, że "Top Gun Maverick" do tej pory zarobiło na siebie ponad pół miliarda dolarów, a na wczorajszym na piętnastą trzydzieści seansie w Cinema City pustki. Tylko my z Tomkiem i nasze dziewczyny. Cztery osoby, jeśli nie policzymy kinooperatora i pani otwierającej wrota po zakończeniu seansu.
Umierające kina. Co za czasy. Pandemia otworzyła drogę lenistwu. Wszystkie netflixy z klubrami w laptopach. Naprawdę te kurduplowate komputerki, bez dźwięki i emocji dużego ekranu, lepsze? Czy tak nisko upadliśmy, że z prawdziwym rozmachem konkurują jakieś wypierdki? Niech ktoś wytłumaczy, nie pojmuję.
I jeszcze ci najważniejsi - panowie Hans Zimmer i Harold Faltermeyer. Tego drugiego pamiętacie? Tak tak, to konstruktor przecudownego tematu "Anthem". Absolutnego muzycznego 'króla balu' pierwszej części misji Mavericka. I ta gitara Steve'a Stevensa, uciszająca zapędy wszystkich, którym wtedy wydawało się, że to oni po plecach poklepują innych. Jak dobrze, że filmowcy nie zapomnieli i dali temu kawałkowi drugie życie. Wciąż wzrusza, i chyba nie tylko mnie. Cóż za motyw! Jedno z najobłędniejszych ślizgów po strunach ever!
Jest jeszcze jedna powtórka - Kenny Loggins "Danger Zone". Kolejny killer'song. Nigdy się nie znudzi. I jeszcze dużo, dużo muzyki ilustracyjnej, zorkiestrowanej, pieczołowicie dopasowanej do różnych etapów całej tej opowieści.
Tom Cruise (czyli Maverick) ma swoje lata, ale to cały czas cholernie przystojny i uroczy, a jednocześnie niziuteńki facecik. Z tym nieodstającym czarującym uśmiechem, na który, gdybym był kobietą, poleciałbym w zapomnieniu.
Wątek sercowy jest, acz nieszczególnie rozbudowany. Tutaj interesująca Jennifer Connelly. Nie ma więc dawnej Kelly McGillis. Zestarzała się zbyt szybko, więc ponoć twórcy filmu nawet jej nie zaproponowali. Brutalne, ale u boku fajnego facia nikt nie szuka podstarzałej mamuśki.
Jest jeszcze Val Kilmer. Świetny, jak to on, choć już tylko w roli schorowanego i wkrótce umierającego admirała. A więc to jedynie rólka, subtelny epizod, a jednocześnie wspaniałe nawiązanie do pierwszego "Top Gun". Takowych jest więcej i fajnie je wyłapywać już na własną rękę. Nie podpowiem, nie wolno spoilerować.
Zapewniam, w dzisiejszym kinie nie ma gremialnego chrupania popcornu i siorbania w słomkę. W zamian bywa nastrojowo, przy dobrych głośnikach oraz ekranie oddającym masyw chmur, gór, wąwozów, kanionów, rzek i lasów, a więc miejsc, gdzie odbywa się znaczna część akcji Maverick'owego Top Gun. Przyjemnie popatrzeć na rozgrzane do czerwoności myśliwce, igrające z prawami fizyki i ludzką wytrzymałością. Wzruszająco też jest, a jakże. Nie ma obawy. Takich filmów nie robi się tylko dla twardzieli. Co jeszcze? Ano uśmiechniecie się i łezkę też uroicie. Macie to u mnie.
a.m.
