Poniżej wklejam relację z tegorocznego festiwalu "Ino Rock", odbywającego się cyklicznie każdego roku - zawsze wraz z końcem wakacji. Udał się na niego jeden ze Słuchaczy Nawiedzonego Studia, Pan Sławek Brambor. I oto, co widział, co słyszał.....
"Ino rock" – Letni Amifiteatr, Inowrocław, 27 sierpnia 2016
Festiwal zainaugurował ok. godziny 16:30
zespół Agusa, i choć jest to mój obecnie
najczęściej słuchany wykonawca, to ze wstydem muszę wspomnieć, że na koncert
przybyłem spóźniony. Wysiadając z samochodu słyszałem dźwięki pierwszego utworu
z płyty "Tva" i pod jego koniec przekroczyłem bramy Letniego Amfiteatru. W
całości udało mi się zobaczyć oraz wysłuchać blisko 20-minutowego utworu "Kung
Bores Dans". Mogliby tak grać i ze 40 minut. Wypadli bardzo dobrze i mam
nadzieję, że będą dalej grać tak piękną muzykę. Sympatyczni ludzie, czego
najlepszym dowodem jest podpisana bez problemów płyta. A ja lubię
takie” pokoncertowe” pamiątki.
Po tak dobrym, by nie rzecz wybornym początku,
z ciekawością oczekiwałem na występ Dungen. W sobotę miałem okazję pierwszy raz
usłyszeć ich muzykę. Cóż mogę o niej
napisać, dało się ją słuchać nawet z dość dużą przyjemnością, szczególnie gdy
wokalista koncertował się na grze na klawiszach, a nie śpiewaniu, i gitarzysta
nie raczył moich uszu przesterowanym brzmieniem. Były fragmenty, gdy zahaczali o
transowe klimaty, no i wtedy było najciekawiej, a wręcz całkiem przyjemnie.
Trzecim zespołem, byli Anekdoten, których słuchałem
przed laty, ale nigdy nie porwali mnie na tyle, by kupić ich płyty. Znałem
"Nucleus", "From Within", "Gravity", ale zawsze coś stawało na przeszkodzie, by bliżej
się z nimi zapoznać. Dlatego ze sporymi nadziejami czekałem na ich występ. I w
trakcie ich koncertu nadal tkwiłem w takim dziwnym uczuciu, niby fajnie się tą muzykę słuchało, oglądało, plus
popisy artystów, ale tak naprawdę, to większe uczucie wzbudził tylko tytułowy utwór
z płyty "Nucleus". To zapewne jest odpowiedź na nurtujące pytanie odnoście
mnie a Anekdoten. Większość utworów nie wywołała większych emocji, choć
niby nic im nie mogłem zarzucić.
Wreszcie zespół, na który tak naprawdę
przyjechałem do Inowrocławia - Lacrimosa. Jakie emocje wywoływała ta nazwa pod
koniec XX w. Muszę zaznaczyć, że mam ich wszystkie regularne albumy, tak więc
mogę śmiało napisać, iż to jeden z moich muzycznych faworytów. A koncertowe
oblicze znałem dotychczas tylko z albumu "Lichtgestalen", tak więc z grubsza wiedziałem,
czego oczekiwać. I pod tym względem koncert w pełni potwierdził, iż
Lacrimosa na żywo, to zespół zgoła heavy metalowy, co mi zupełnie nie przeszkadza, by nie
powiedzieć, że było dodatkowym atutem. Mój szacunek wzbudzili tym, że promowali
swój ostatni album "Hoffnung". Nie odgrywają w kółko swoich największych
"przebojów", a liczą na zdobywanie słuchaczy swoją aktualną muzyką.
Ponieważ uważam "Hoffnung" za najlepsze dzieło Lacrimosy od wielu lat, taki dobór
muzyki zupełnie mi nie przeszkadzał (zagrali z tej płyty: "Mondfeuer",
"Kaleidoskop", "Unterwelt", "Die Unbekannte Farbe", "Tranen der Libe", "Keine Schatten
Meher", "Apeiron", czyli prawie cały materiał). Z dawniejszych czasów pojawiły się :
"Schakall" , dedykowany Tomkowi ( Tomaszowi jak powiedział Tilo) Beksińskiemu
"Alleine zu zweit" oraz :"Halt mich". I tak minęło te 90 minut. Wiem, czas biegnie
zawsze tak samo, lecz w tym wypadku wydawało się, że minął szybko.
Tym sposobem zostało już co raz mniej
zespołów, które "muszę" obejrzeć na żywo, starość ma swoje plusy.
Jeszcze dwie uwagi okołokoncertowe, obydwie niestety bardzo gorzkie. Pierwsza, frekwencja, tak na moje oko, wzmocnione obliczeniem liczby osób w ławkach razy ilość ławek na koncercie, mogło być góra 1200 osób. Na Lacrimosie 1200 osób .... czasami mam wrażenie, że żyję na kulturalnej pustyni, gdzie wszystko, gdyby najlepiej, było za darmo, i jeszcze najlepiej we własnym ogródku, by pan artysta przyszedł do pana Kowalskiego, a ten łaskawie poświęci mu swój czas, bo przecież nie pieniądze. Te muszą być na piwsko i żeberka z grilla na grilla - oto model kultury. Kurczę, ze mną coś nie tak, bo piwo to umiarkowanie, grilla nie cierpię, a potrafię pojechać kawałek po za swój grajdoł i dodatkowo wydać pieniądze na coś tak absurdalnego jak muzyka.
Druga dotyczy tych, którzy już się pofatygowali, poświęcili czas i pieniądze, a nie potrafili wysiedzieć do końca. Nie pojmuję, jak można tak nie szanować wykonawcy, by wychodzić w trakcie koncertu, przecież ok 23:30 nie śpieszyli się na pociąg, bądź autobus, a wychodzenie w trakcie bisów, te 10 minut wcześniej w domu , po co ?!!!
Dodam jeszcze, że na koncercie towarzyszyła mi żona, i jestem pełen uznania dla Niej, że wytrwała do końca, a nawet w miarę przekonała się do Lacrimosy.
Jeszcze dwie uwagi okołokoncertowe, obydwie niestety bardzo gorzkie. Pierwsza, frekwencja, tak na moje oko, wzmocnione obliczeniem liczby osób w ławkach razy ilość ławek na koncercie, mogło być góra 1200 osób. Na Lacrimosie 1200 osób .... czasami mam wrażenie, że żyję na kulturalnej pustyni, gdzie wszystko, gdyby najlepiej, było za darmo, i jeszcze najlepiej we własnym ogródku, by pan artysta przyszedł do pana Kowalskiego, a ten łaskawie poświęci mu swój czas, bo przecież nie pieniądze. Te muszą być na piwsko i żeberka z grilla na grilla - oto model kultury. Kurczę, ze mną coś nie tak, bo piwo to umiarkowanie, grilla nie cierpię, a potrafię pojechać kawałek po za swój grajdoł i dodatkowo wydać pieniądze na coś tak absurdalnego jak muzyka.
Druga dotyczy tych, którzy już się pofatygowali, poświęcili czas i pieniądze, a nie potrafili wysiedzieć do końca. Nie pojmuję, jak można tak nie szanować wykonawcy, by wychodzić w trakcie koncertu, przecież ok 23:30 nie śpieszyli się na pociąg, bądź autobus, a wychodzenie w trakcie bisów, te 10 minut wcześniej w domu , po co ?!!!
Dodam jeszcze, że na koncercie towarzyszyła mi żona, i jestem pełen uznania dla Niej, że wytrwała do końca, a nawet w miarę przekonała się do Lacrimosy.
SŁAWOMIR BRAMBOR
