Historia muzyki nie zawsze bywa sprawiedliwa. Weźmy przykład Depeche Mode, niegdyś postępowego i ciekawego zespołu, który obecnie już niemiłosiernie przynudza, a paradoksalnie zyskuje na tym większy poklask. Podczas, gdy reaktywowani po latach Ultravox zainteresowali sobą jedynie okazjonalną widownię. A z przeczytanych kilku relacji dało się wywnioskować nie zawsze zapełnione koncertowe hale. Depesze zaś nigdy nie schodzą poniżej stadionów.
Tak sobie pomyślałem, że może przy takiej okazji szepnę Państwu słówko o mniej znanym obliczu Ultry. Wszak ta wspaniała grupa, to nie tylko 3-albumowy wstępny epizod z Johnem Foxxem i późniejszymi światowymi sukcesami, dzięki line-up'owi z Midge'em Ure'em. Wcale przerwa po płycie "U-Vox" nie była tak długa w stosunku do "Brilliant", czyli do czasów powrotu oryginalnego kolektywu, a co za tym idzie - także kapitalnej muzyki. W latach 90-tych Billie Currie próbował jako jedyny z dawnej paczki działać pod zespołowym szyldem. Nie tylko okazjonalnie koncertując, ale i nagrywając w studio. Dzięki temu powstały dwa albumy, najczęściej z przygodnymi, mało znanymi muzykami. Choć może jednak nie do końca....
W 1992 roku Currie zreformował kwintet (a więc liczebnie jak za czasów Johna Foxxa), pomimo iż tą piątą postacią, była jedynie okazjonalna chórzystka. Wokalistą został mało dotąd znany Tony Fenelle, o którym po krótkiej przygodzie z grupą, świat całkowicie zapomniał. Facet po prostu nie trafił w czas. Faktem jest, że nawet jego sprawne gardło nie miało żadnych szans przy Midge Ure'-rze. Jednak największym pechem dla ewentualnej szansy Fenelle'a okazał się fatalny repertuar, który na nadchodzącym na rok 1993 albumie "Revelation" stworzył właśnie on, plus szefujący przedsięwzięciu Billy Currie. Na słabiutkim "Revelation" fan Ultravox nie miał czego szukać. Większość kompozycji bywała mdła i nijaka. Jedynie w miarę zwycięsko z całej tej opresji wyszedł albumowy wstępniak, w postaci "I Am Alive", no i od biedy "No Turning Back". Można jedynie zwrócić uwagę na kilka pojedynczych ciekawych akcento-smaczków, jak fajna klawiszowa partia w drugiej części bardzo przeciętnej kompozycji "The Great Outdoors" lub rzeczywiście śliczna akustyczno-gitarowa zagrywka w "Unified". O reszcie proponuję zapomnieć. Dlatego, gdy zaledwie rok później Billy Currie oznajmił prasie, że zmontował nowy skład, i że teraz obiecuje powrót do najlepszych Ultravox, byłem ciekaw.... Faktycznie, mało zauważalnych dotąd gitarzystów (Tony'ego Fenelle'a + Gerry'ego Laffy'ego) zastąpił teraz jeden - za to jaki! - Vinny Burns. Muzyk, który miał już na koncie udaną współpracę z komercyjno-metalowymi Dare (a po przygodzie z Ultravox grał w znakomitych Ten, a nawet z
Gdyby komuś było mało, zawsze może pociągnąć temat dalej i zainteresować się późniejszymi losami Vinniego Burnsa oraz Samiego Blue. Te, co prawda już nie są Ultravox'owe, ale nie zabraknie w nich dobrego grania i śpiewania. Otóż w 2003 roku obaj ci panowie zmajstrowali wspólne dzieło, nadając mu tytuł "What If...". Do składu dokooptowali jeszcze trzech kolegów, przez co obok teoretycznie typowo gitarowej płyty, potrafił wkraść się nawet saksofon (w przebojowym i brzmiącym nieco pod Thin Lizzy "Don't Wanna Know"). W odległym czasie, za to przynajmniej kilkukrotnie, prezentowałem w swoich audycjach: balladę "Lover's Game", dynamiczny i trochę zaśpiewany pod Midge'a Ure'a "I'm Gonna Win", a także arcypiękny i przejmujący "Tomorrow Never Comes". Ten ostatni kawałek zawsze mnie bardzo wzrusza. Przyznam, że do teraz boję się go słuchać, będąc w nazbyt melancholijnym nastroju. Może różnie podziałać. Po prostu - śliczne!
O istnieniu tej płyty wiedzą już tylko najwięksi zapaleńcy, choć niekoniecznie tylko ci od Ultravox. W tej samej muzycznej, jak i komercyjnej kategorii, mieści się solowe dzieło gitarzysty Vinniego Burnsa "The Journey". Szkoda, że pod swoim nazwiskiem Burns wydał tylko ten jeden album. Oto kawał kapitalnego gitarowo-piosenkowego grania. I co z tego, że takiego mocno pod Amerykę. Amerykanie zawsze lubili dobre do potupania nogą muzykowanie. I na pewno niepozbawione dobrego smaku, co często przydarzało się nam - Europejczykom, na siłę dążącym do odkrywania nowych terytoriów. Tutaj także wokalistą był Sam Blue, choć gwoli informacji zaznaczę, iż "The Journey" jest o cztery lata starszą siostrą wspomnianej powyżej "What If...". Ale to przecież identyczna muzyka. Ten sam wokal, identico nastrojona gitara, tempo, melodyka, dramaturgia, aranże, wykonawstwo - słowem: super! Choć personalnie był to sporo bogatszy band, niż projekt Burns Blue, choćby za sprawą pozyskania perkusisty Grega Morgana (przez moment grającego we wczesnych Dare, a później już na długo w Ten) czy z samym liderem Ten - Gary'ym Hughesem (dwie piosenki jako główny wokalista). Z tej płyty także przewałkowaliśmy wspólnie niejedno. I nie tylko w Aferze, ale i dawnym Radio Fan. Ręka do góry, kto pamięta ballady "This World" oraz "Live The Dream"? Tę drugą ubóstwiam do tego stopnia, że mógłbym ją serwować każdej niedzieli, zupełnie jak Sierrę Quemadę - Hacketta. Ale ale ale...., by nie było, że tylko balladki, jest na tym długograju taki kapitalny żywiec "Falling" - pędzący niczym rozpędzony Ekspress. Cóż za melodia - ohoho!!! Za ten chóralny refren mogę nawet przez tydzień nie mieć w zamrażalniku Cassatów. Za finałowy instrumental "The Journey" także. To rzecz równie cudowna, co dajmy na to, takie "The Loner" Gary'ego Moore'a. Bez cienia przesady. Nie zestawiając przy tym obu melodii toćka w toćkę obok siebie. To tylko niewinne porównanie.
Teraz Państwo rozumiecie, dlaczego jestem nieczuły na wszech obecne polecajki dotyczące polskiego rocka lub współczesnych list przebojów. Ja po prostu mam dużo lepsze płyty.
Andrzej Masłowski
RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) -
www.afera.com.pl
"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
"... dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
