Konkludując wątek polskich winyli Tiny Turner, po omówionym w poprzednim wejściu podrzędnym "Sunset On Sunset", teraz pora na bardziej oczywiste tytuły. Takie dla, zarówno wnikliwego, co i bazującego na listach przebojów odbiorcy. A zatem, po kolei...
Drugim pod polską banderą tytułem Tiny, w tym samym 1989 roku, okazało się nowiuśkie "Foreign Affair". I tu idealnie ze światem płytę wydaliśmy na czas, co wcale nie było takie oczywiste. Dopiero uczyliśmy się właściwych realiów, prawideł muzycznego rynku, kodeksu postępowania, przyzwoitości licencjonowania w zgodzie z założeniami manuskryptów, itd... -- "Foreign Affair" na rynek rzuciło nieoczywiste Veriton, wytwórnia na co dzień upaprana w muzykę sakralną, której w poznańskiej księgarni Św. Wojciecha nikt nie kupował. Półki tego sklepu bywały pozawalane przeróżnymi wytłoczonymi liturgiami, chorałami, kolędami i czym nie tylko. Jednymi słowy: szkoda cennego surowca. A potem nie starczało na artystów, których słuchały miliony. No cóż, tamte czasy na szczęście za nami. Tu jednak muszę... Otóż, w owej księgarni przez lata, aż do śmierci, kierownikiem był mój wujek, Jan Orlicki. Genialny facio, o niesamowitej skali poczucia humoru. Pragnął zostać księdzem, lecz na szczęście rozkochała go w sobie, o przesympatycznej morduchni Ciocia Halutka, która w ostatniej chwili wyciągnęła Wuja z klasztoru. Ciocia, nie tylko z tego powodu, od zawsze i na zawsze była moją ciocią numero uno, ale miała też 'baśniowy' wygląd, w sensie złowieszczym. Z tego powodu, w dzieciństwie kilka razy ochrzciłem ją czarownicą - i był to komplement. Dopiero rodzinka zwróciła małemu Andy'emu nieraz uwagę, w rodzaju: "Andrzejuś, nieładnie, tak do cioci nie wypada". A ja czułem się dumny, że ulubiona Ciocia przez cały żywot zachowywała słuszny wygląd, idealnie nadający się do każdej roli wiedźmy lub baba jagi. I nie ma pierwszego listopada, bym zapomniał o jej nagrobku na Cmentarzu Górczyńskim. Kochana Ciociu, jesteś w mym sercu!
Pozostał nam ostatni krajowiec Tiny. Dwupłytowe "Simply Te Best". Pierwsza tak zacnie skompilowana składanka, wydana na świecie w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym pierwszym, i uwaga, u nas też. Wydawnictwo zlicencjonowało stołeczne MJM Music, a więc krajowa oficyna reprezentująca na polskim rynku interesy wytwórń EMI, BMG oraz Sony. Naklejka z rewersu okładki oznajmiała, iż to licencja tylko na polski rynek, z zakazem eksportu. Nareszcie obwoluta na światowym papierze, laminowanym, wodoodpornym, lśniącym, godnym postawienia na półce obok wydawnictw globalnych. Jakość dźwięku też wysoka, jedyny feler to naklejki, w sensie: labele. Bazujące na oryginalnych wzorach niestety wyzbyte pełnej palety barw. Tutaj wciąż u nas oszczędzano, podobnie jak za dawnych brzydactw Muzy, Pronitu lub Tonpressu, czyli zwyczajowo dwa najtańsze kolory - na jednolity podkład oraz druk. Im bardziej biało-szaro lub biało-czarno, tym 'lepiej'. I tak też mamy w tym przypadku. Ale to na szczęście jedyny mankament, reszta palce lizać. Proszę spojrzeć na repertuar; trzy premierowe piosenki plus szeroka gama przebojów. Niekiedy w wersjach odmiennych od pierwopisów. W tym też tkwiła atrakcyjność tej składanki, a i cios dla odwiecznych marudów, że składanki to jedno wielkie 'bleee'.
Miało być krótko, a ja tu znowu... Niestety, nigdy nie nadawałem się do działu: 'streszczaj się, do rzeczy'. Jestem zupełnie, jak mój ukochany porucznik Columbo, który od jednego ze zniecierpliwionych, pewnego razu usłyszał: "z panem nie można się pospieszyć".
a.m.
"NAWIEDZONE STUDIO"
w każdą niedzielę od 22.00 do 2.00
na 98,6 FM Poznań lub afera.com.pl
"Nawiedzone Studio dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
