JIMMY DAVIS & JUNCTION
"Kick The Wall"
(QMI MUSIC)
*****
Jedna z najpiękniejszych płyt tego świata - Jimmy Davis & Junction "Kick The Wall". Do tej pory miałem ją tylko na wysłużonym winylu, ale oto właśnie przyjechała.... na CD.
Pod koniec ub. roku (tj. roku 2014) zaprezentowałem z niej w Nawiedzonym Studio obszerne fragmenty. Wówczas przywlokłem ze sobą do studia czarną płytę oraz srebrzysty CD-R z jej kopią. Z racji braku gramofonu w mojej "Aferze" przychodzi mi po prostu przegrywać (na nagrywarce audio) wszystkie godne zaprezentowania skarby lub ciekawostki, których nie posiadam na kompaktach.
Jimmy'emu Davisowi wróżono dużą sławę. Upatrywano w nim następcę Jacksona Browne'a, którego zresztą sam Davis był ogromnym fanem. I to także słychać. Niestety skończyło się na ledwie jednej płycie, wysokobudżetowym teledysku do kapitalnego tytułowego kawałka "Kick The Wall" oraz krótkotrwałej popularności.
Album zawierał dziesięć kompozycji - rockowych, r'n'rollowych, czasem i nieco łagodniejszych, jak choćby cudowna ballada "Just Having Touched". Muzyka miała bardzo amerykański charakter, zresztą jaki miała mieć, skoro Jimmy Davis stamtąd wszak pochodził.
Dzieło wyprodukowała para dżentelmenów - Don Smith oraz Jack Holder. Ten pierwszy ma do dzisiaj na "sumieniu" współpracę choćby z Traveling Wilburys, Royem Orbisonem, U2 czy Rolling Stonesami. Duże doświadczenie obu tych konsoleciarskich magików miało ogromny wpływ na ostateczny efekt tej nad wyraz klarownej płyty. Jaka szkoda, że Jimmy'emu Davisowi i jego kompanom z The Junction starczyło sił na tak niewiele. Mogli się przecież zaznaczyć w historii muzyki nie tylko jako r'n'rollowa kontynuacja poczynań Jacksona Browne'a, ale i też nawiązać artystyczną więź z Brucem Springsteenem, Van Stephensonem, Southside Johnnym czy Johnem Mellencampem.
Porównania Davisa z Jacksonem Browne'em nie są bezpodstawne, bo o ile w samej muzyce nie należy się doszukiwać bezpośrednich relacji, o tyle wokalnie obaj panowie byli jak bracia. Sama zaś płyta "Kick The Wall" charakteryzowała się bogatymi melodiami, wysmakowanymi aranżacjami i wysokiej klasy kunsztem wykonawczym całej załogi.
Na pewno godnym szerokiego polecenia jest niespieszny i otwierający całość numer "Catch My Heart". To taka rockowa i zadziornie zaśpiewana przez Davisa ballada, bardzo w stylu późniejszego Jacksona Browne'a. Aranżacyjnie to niemal Kenny Loggins, Survivor czy nawet Toto. W tamtych czasach takimi piosenkami zaciągało się dziewczyny do łóżek. Obawiam się, że w obecnych już by to nie przeszło. Nawet nie próbujcie.
Środkowego na pierwszej stronie albumu, a i tytułowego zarazem "Kick The Wall", nawet zachwalać nie muszę, bo o takich piosenkach w moim dawnym środowisku mawiało się, że to istna luta. W zwrotce jawi się subtelnie, romantycznie, by w refrenie uderzyć z iście rockowym impetem. Zapewne w tamtych latach nieco z zazdrością przysłuchiwali się jej urokom giganci, typu Bruce Springsteen, Bryan Adams, bądź tyle razy już dzisiaj wspomniany Jackson Browne.
Niewiele mniej ustępował jej następny w albumowej kolejności kawałek "The Labor Of Love". To także ballada w początkowej fazie, a w refrenie tchnąca radością melodic rockowa piosenka. Cudownie zintrumentalizowana. Bardzo ładne partie gitary, pianina, wokalizy kolegów Davisa, no i sam centralny jego śpiew. Czasem rozmarzony, innymi razy zadziorny.
Fantastyczne piosenki, fantastyczna płyta. Aż trudno uwierzyć, że tak wspaniała formacja, a szczególnie jej nad wyraz utalentowany lider, ot tak po prostu przepadli wraz z napływem kolejnych lat. Jaki świat byłby pozytywny, gdyby ludzie słuchali tylko takiego grania. Nie byłoby zawiści, wojen i wszelakiego zła. Ach....
Andrzej Masłowski
RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) -
www.afera.com.pl
"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
"... dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
