Dopiero dzisiaj o Quincym Jonesie. Wcześniej nie było, jak. Wróciłem z Łodzi przyjemnie wymęczony, było coś w okolicach wpół do trzeciej, wsunąłem jogurt, do tego jakaś mrożona herbata, a potem w objęciach pokoncertowych wzdychnięć wbicie w poduchę i zasłużone lulu. W południe, już przy poniedziałku, na Facebooku wybiło falami pożegnań Quincy'ego. Ech, powiem Państwu, za dużo tych klepsydr. I tak jakoś widzę, ostatnio prym wiodą niedziele i poniedziałki.
Quincy Jones -- wielki Ktoś dla muzyki. Gigantyczny talent, spektakularny w sukcesach. Już tylko
"Thriller" Michaela Jacksona stawia go w randze uprzywilejowanych. Było nie było, najlepiej sprzedany album wszech czasów. A przecież, w zasługach jeszcze produkcja przy
"We Are The World" . To tylko z tych sukcesów, o których wie każdy kowalski. Gdy przewiniemy jednak uważnie taśmę, kadr po kadrze, wyjdzie, iż mamy materiału, który mógłby stanąć kanwą hollywoodzkiego tasiemca. Tak tak, o takich ludziach powinni uczyć w szkołach, zamiast o tych wszystkich władcach, tyranach, biskupach, królach i innych bydlakach, z których większość zasługuje na potępienie. Dlaczego tak mało ulic, skwerów, placów dla tego rodzaju geniuszy? No właśnie, bo to taki świat. Zamiast nosić w lektykach ludzi cudownych talentów, wychwalamy w tej Polsce papieży, a więc ludzi, którzy dla miłości i zaniechania waśni nie zrobili nic, poza kurtuazyjnymi apelami o pokój. Jedna wielka bzdura, fałsz i obłuda. Paskudne kreatury, zazwyczaj chciwe, z parciem na sławę, szaty i bogactwo. Ale, dopóki dajemy się dymać, będą wzrastać peany na cześć takich janówpawłów i nadawać rangi świętych ludziom o nadszarpniętej reputacji. Znowu odleciałem, poniosło mnie, lecz nie przepraszam, nie ma za co.
Powróćmy do istoty, do nieodżałowanego Quincy'ego Jonesa. Ot człowiek, o którym naprawdę warto tych parę słów. Niedawno w Radio Poznań zaprezentowałem dwuutworową zgrzewkę z płyty
"You've Got It Bad Girl". Rzecz z tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego trzeciego, a więc przerzucając na rockowe łono, dzieło rocznika
"ciemnej strony" czy
"sprzedaży Anglii za funta". Super pop/soul/jazzująca płyta, mało u nas znana, no chyba, że wezmą się za nią sympatycy gatunku.
Quincy Jones nagrał i wyprodukował ich wiele. Już tylko jednokrotne każdej z nich posłuchanie, okazałoby się niezłym wyzwaniem.
W niedawnej paczce od Sisterki skapnęło mi się zafoliowane, w rzeczy samej amerykańskie tłoczenie
"Q's Jook Joint". Połowa lat dziewięćdziesiątych. Znakomita produkcja, jak to u Quincy'ego, choć repertuarowo powiedziałbym:
selektywnie. Za dużo tu obrzydliwego rapu, a więc non stop pilot w ręku i klikanie przycisku
"skip". Ale... ale jest tu kilka ekstra piosenek, w tym jedna z udziałem Phila Collinsa. Nie miałem dotąd na półce. Dzięki Eli doszło do tego podreperowania, jednak muszę uzupełnić, iż płytę w miarę znałem. Zasługa pracy w sklepie. Bywała na półce, klienci przesłuchiwali, wiedziałem, co i jak. Teraz mam na własność i właśnie leci w trakcie pisania tego tekstu. Najbardziej jednak lubię
"The Dude". Wczoraj u mnie na radio dwa kawałki - z głosami Jamesa Ingrama i Patti Austin. Wiem, że szczególnie popularny jest tu wstępniak
"Ai No Corrida", jednak proszę dać wiarę, im bardziej w las, tym ciekawiej. Kolekcja wysmakowanych piosenek, o jak najbardziej soul/pop/jazzującym obliczu, z ogromem instrumentów, ludzi, przepychu, fascynujących jak na tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty pierwszy rok brzmień. Płyta z gatunku: trzeba mieć. A kto dokładnie ogląda filmy z porucznikiem Columbo, zapewne wyłapał okładkę
"The Dude" na kasecie w jednym z nich. Tych okładek było tam (w aucie podejrzanego) kilka, więc trzeba wycentrować oko.
"The Dude" w tamtej epoce rozsmakowywał w sobie cały świat. Ogromna sława albumu, gigantycznie sprzedanego, na którym mnogosć muzyków. M.in. na rok przed
"Thrillerem" Michael Jackson, ponadto Herbie Hancock, Steve Lukather (
gdzie go zresztą nie było?), Lenny Castro, David Foster i kto nie tylko. Quincy Jones zatrudnił na wtedy (
a potem to już była norma) multum ludzi do wykonania swojej muzyki, a samemu opracował jedynie aranżacje wokalne oraz syntezatory. I posłuchajcie efektu. Można przy tych numerach tańczyć, ale i jak najbardziej się poprzytulać - pod warunkiem związku z kumatą partnerką/partnerem. Bo już najgorzej mieć w chałupie stwora, z gatunku:
weź, ścisz tę muzykę. Znam wielu takich, nigdy ich nie brakuje, unikam więc, nie spotykam się, nie jadam z nimi, tym bardziej nie piję.
Państwu Szanownym polecam podbicie regulatorów i na cały ekran posłuchanie
"The Dude". Na godnym dla tej muzyki volume+.
A Tobie Mistrzu, dzięki za wszystkie muzyczne wzruszenia!
andy
"NAWIEDZONE STUDIO"
w każdą niedzielę od 22.00 do 2.00
na 98,6 FM Poznań (Radio Afera) lub afera.com.pl
"USPOKOJENIE WIECZORNE"
w każdy poniedziałek od 22.07 do 24.00
na 100,9 FM Poznań (Radiooznań) lub radiopoznan.fm
