Jak nie byłem w Charlottcie, tak proszę, w jeden miesiąc już po raz drugi. Niedawno kapitalny John Fogerty, a teraz Francis Rossi i jego czterej kompani. W trzech piątych encyklopedycznego długostażowego składu, jeśli komuś przeszłoby przez myśl, że to może jakiś kolejny tribute band. Nie nie nie, to konkretni mocarni Status Quo. Byłyby nawet matematyczne cztery piąte, gdyby Rick Parfitt niedawno przedwcześnie nie opuścił tego świata. I jego szczególnie żałuję, bo od serca bardzo lubiłem faceta. Zresztą, tandem Rossi i Parfitt, to dopiero było po półtora gościa na łeb. Ale cieszmy się, że istnieją, grają, że koncertują, i że we wrześniu wydadzą nowy studyjny album "Backbone", z którego wczoraj dwa kawałki. Znakomite, więc szykuje się klasowa płyta. Pierwszego dnia polecę po nią do sklepu, pod warunkiem, że w tych naszych coraz koszmarniejszych dyskontach handlowcy zatrybią w czym rzecz i sprowadzą na czas. Ostatnio niczego nie da się u nas planowo kupić. Oczywiście, oprócz Eda Sheerana i Sabatonów, którymi półki w sieciach nafaszerowane niczym kołdra pierzem. W temacie nadchodzącego albumu Rossi poflirtował z publicznością udając, iż nie pamięta jego tytułu, więc niby musi się w tym temacie skonsultować z kolegami. Była to jedna z kilku zajawek tego wieczoru, która oprócz świetnej muzyki dodała jeszcze dodatkowej szczypty luzu.
Statusi na scenę wkroczyli o 21.28. Czyli na dwie minuty przed zaplanowanym aktem, i od razu dowalili r'n'rollowym "Caroline", po czym bez zadyszki wyciągnęli z cylindra super cover Toma Jonesa (a autorstwa Richarda Supy) "Something 'Bout You Baby I Like". Cóż za porywający wstęp dla tego absolutnie boogie/r'n'rollowego misterium. Takiego bez wizualizacji czy jakichkolwiek dla oczu wspomagaczy, a jedynie z prostymi światłami i tylko najlepszą muzyką. Taką bez nadmiaru ckliwości,
Wiadomo, zabrakło wielu piosenek, bo i trudno, by grupa mająca na koncie ponad trzydzieści studyjnych albumów wplotła w ramy jednego koncertu wszystkie nagromadzone latami przeboje. Mówimy o zespole, który dziarga nuty od ponad pół wieku, a jeszcze na kąsający domiar sprawy, z początku zwał się Scorpions. I było to w czasach, gdy Klaus Meine z kolegami też ostrzyli sobie na tę nazwę zęby.
Status Quo to wciąż zespół o sporej wysokooktanowej jakości i niepohamowanej kondycji. Nie ma zmiłuj, ta piątka dżentelmenów grzeje jak rockowa biblia nakazuje.
Zawsze marzyłem o ich koncercie, bo i od zawsze Status Quo uważam za kapitalny zespół. A na koniec szepnę Szanownym Państwu słówko, iż mam przyjemność wywodzić się z czasów, kiedy fani rocka jednym tchem wymieniali nazwę "Status Quo" obok Pink Floyd, Nazareth, Black Sabbath, Led Zeppelin, Uriah Heep czy Queen, albowiem wszystkie one poruszały się po tym samym terytorium wielkości oraz sławy. Tak było, wierzcie lub nie, choć lepiej staremu druhowi Masłowskiemu uwierzcie, bo ja wiele widziałem, a jeszcze więcej słyszałem. Być może niegdyś wspólnie wsiądiemy do wehikułu czasu, by odkurzyć dawny skansen prawdy i istoty rocka. Takiego w dżinsach i rozchełstanych koszulach, a nie z włoskami ulizanymi na żel.
P.S. 2 Jakość fotek, jak to bywa w zwyczaju, fatalna. Zajmowany przeze mnie środkowy sektor, co prawda nieodległy, jednak dla możliwości tandetnego smartfonu nieosiągalny.
Andrzej Masłowski
"NAWIEDZONE STUDIO"
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
na 98,6 FM Poznań
"Nawiedzone Studio dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
 |
| armia smartfonów podczas "In The Army Now" |
===============================
 |
| Krys Blues Band |
 |
| tu także |
 |
| i jeszcze tu także |
 |
| na miejscu bez deszczu, i tak już do końca, aż pojawiły się gwiazdy |
 |
| w drodze do Charlotty momentami lało |
 |
| oj, zbierało się... |
=========================================
Niebo nad Doliną Charlotty na godzinę przed występem Status Quo. Na szczęście nie spadła z chmur choćby kropla deszczu. Konferansjer zasięgnął wiedzy z Instytutu Meteorologii i zapewnił, że deszcz nas nie dopadnie - mówił prawdę.
