AXEL RUDI PELL
"Game Of Sins"
(STEAMHAMMER / SPV)
***1/2
Niegdyś o AC/DC powiedziano, iż zespół ten wciąż nagrywa to samo, a ich dzieła odróżnić można jedynie na podstawie albumowych okładek oraz tytułów. Myślę, że z zespołem dowodzonym przez Axela Rudiego Pella jest bardzo podobnie. Tyle, że w jego przypadku nawet trudno czasem rozpoznać okładki, albowiem one również bywają do siebie bardzo podobne.
Gdy nieco ponad dwadzieścia lat temu po raz pierwszy posłuchałem zespołu dowodzonego przez tego ex-gitarzystę Steeler, byłem wniebowzięty. Panowie grali w ostrym rocku dokładnie to, co lubię najbardziej. Solidny hard rock z wokalistą o odpowiednio skrojonych głosowych strunach (czytaj: na szorstko). W piosenkach rządziły dobre tempa, a czasem także dawała się we znaki jakaś rwąca za serce ballada. Muzycy w swej twórczości powoływali się na najlepsze wzorce, podebrane od Deep Purple, Rainbow, Scorpions, itp. zespołów. O ile jeszcze najwcześniejsze dzieła, ze śpiewającym Robem Rockiem, budziły pewne zastrzeżenia kompozycyjne i niedostatki realizacyjne, o tyle epoka z wokalistą grupy Talisman - Jeffem Scottem Soto, była wręcz fantastyczna. Szczególnie za sprawą wybornych albumów: "Black Moon Pyramid" oraz "Magic". Jeff Scott Soto jednak skrywał w sobie wiele przeróżnych przyszłościowych planów. Poza tym, muzyk ten nigdy nie potrafił zbyt długo usiedzieć w jednym miejscu, przez co wkrótce zwolnił mikrofon na rzecz innego amerykańskiego śpiewaka, w tym bądź co bądź niemieckim przecież zespole, a mianowicie dla Johnny'ego Gioeli. A nie był to także byle kto. Gioeli śpiewał już w grupie Hardline, gdzie epizodycznie zaliczył swą obecność nawet sam Neal Schon - gitarzysta Journey. Gwoli ścisłości dodam, że wspomniany wcześniej Jeff Scott Soto nawet przez chwilkę pośpiewał sobie troszkę później w Journey. Miało to miejsce w okresie przejściowym, gdy muzycy tej uznanej marki poszukiwali etatowego śpiewaka.
Ale powróćmy do Axela Rudiego Pella..... Jest on filarem całego tego przedsięwzięcia, który serwuje nowe albumy precyzyjnie co dwa lata i konstruuje ich dramaturgię według tej samej sprawdzonej receptury. Najczęściej zatem otrzymujemy utwory trwające po ok. 5-8 minut - z przewagą solidnych hard'n'heavy dynamitów, choć dla ozdoby nie może także zabraknąć przynajmniej jednej lub dwóch ballad, no i w takiej samej ilości jakiś pełnych dramaturgii, powolnie się ciągnących motorycznych "długasów". Taki schemat daje mimo wszystko dobre urozmaicenie i odsuwa ewentualną nudę na bok. Wszak pod jednym warunkiem, iż nie urządzimy sobie sesji z jego grupą i nie zaczniemy przesłuchiwania pod rząd wszystkich płyt. Wówczas się w nich mocno pogubimy. Dzieła wydadzą się do siebie bliźniaczo podobne, aż w pewnym momencie trudno nam będzie się w nich połapać. A zatem, wszelkiego rodzaju poszukiwacze i eksperymentatorzy mogą sobie od razu odpuścić ten rodzaj uprawiania sztuki - nic tu po nich. Pokochają natomiast Axela i jego kolegów entuzjaści starej szkoły hard rockowych melodii, jak i również towarzyszących im retro heavy gitarowych (niemodnych) solówek. Tym ostatnim, nie będą także przeszkadzać schematy. Ich serca poniosą emocje, którymi ta muzyka zawsze bywa naszpikowana. Jedynie można się
Z najnowszego "Game Of Sins" najbardziej spodobały mi się: podniosła ballada "Lost In Love", dynamiczny "Fire" - poparty otwierającym albumowym intro "Lenta Fortuna", następnie tytułowy i poruszający się niczym walec "Game Of Sins" - z podniosłym klawiszowym tłem oraz bardzo pięknym gitarowym solo Pella - utrzymanym w stylu Ritchiego Blackmore'a. Zupełnie jak za czasów "Mistreated", "Catch The Rainbow", "Rainbow Eyes" czy "Stargazer".
Równie fajnie wpada w ucho dynamiczny "The King Of Fools" oraz kolejna ballada, tym razem 8,5-minutowa "Forever Free". Ostre i tnące akordy gitar napotykają tutaj na delikatne symfoniczne klawisze, a także na barwne gitarowe wtręty Pella. Dramaturgii tu dodaje jeszcze pełen lamentu śpiew Gioelliego - po prostu świetne!
W limitowanej wersji albumu otrzymujemy jeszcze dodatkowo przeróbkę "All Along The Watchtower" - autorstwa Boba Dylana, choć wiadomym szybko staje się, iż to nie jego Axel Rudi Pell miał w tym przypadku na myśli, a pamiętną wersję Jimiego Hendrixa, którego muzyk od zawsze jest zaprzysiężonym fanem.
Gdyby to było moje pierwsze spotkanie z grupą Pella, zapewne popadłbym w nieukrywaną euforię. Niestety, od czasu pierwszej i największej mej fascynacji jego muzyką zdążyłem już kupić kilkanaście następnych, niemal bliźniaczych i równie udanych płyt.
Andrzej Masłowski
RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) -
www.afera.com.pl
"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
"... dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
