KHYMERA
"Master Of Illusions"
(FRONTIERS)
***1/4
Powiedzmy
sobie jasno, obecna Khymera, a jej odległa siostrzyczka z wydanego w 2003 roku debiutu,
to dwa odległe bieguny. Niegdyś ta nazwa emocjonowała nawet
prog-rockowych wielbicieli Kansas, wszak śpiewał w niej Steve Walsh, a
przezdolny Daniele Liverani, nie tylko plótł zgrabne
multiinstrumentalno-produkcyjne wianki, co też będąc przy okazji biegłym gitarzystą,
bez skrępowania wdawał się w interakcje z nadanym mu do pary, niekiedy wręcz o bajecznej technice gitar-pomagierem Mike'iem Slamerem -
utytułowanym maestro z zapomnianych już City Boy i niestety
jeszcze bardziej przyblakłych, pomimo iż sporo młodszych Steelhouse
Lane. A przecież tamtejszego składu w chórkach dopełniał jeszcze inny
Kansasowiec, Billy Greer. Na tym nie koniec, do kompozycyjnego pakietu
dokładali się ludzie z Winger, Survivor czy Talisman, a nawet
tacy indywidualni mocarze, jak David Foster czy Giorgio Moroder.
Zaistniała płyta była wręcz niewiarygodnie dobra, co tylko mogło w
stosownym środowisku - u ewentualnych zazdrośników - rozsiać ogólne
wkurzenie. Niestety, z racji panoszącego się od lat zalewu wszelakich
elektroniczno/RnB papek, płyta spodziewanie przepadła, a do jej uroków
dotarli jedynie gruntownie dobrym gustem
dokształceni odbiorcy, w tym i
ja. Na dowód mych peanów względem tamtego długograja, niech posłuży
choćby genialna interpretacja hitowego numeru Fostera "Who's Gonna Love
You Tonight". Rzecz, która jednym tchem przerosła zacny oryginał - sorry
David. Szkoda, że ten skład rozsypał się niemal od razu, a na kolejnym
albumie Liverani zmuszony był przekazać wokalne lejce już tylko
sprawnemu basiście Dennisowi Wardowi - muzykowi o bogatym CV,
najbardziej jednak naznaczonego grupą Pink Cream 69, a obecnie obok
odpowiedzialnej funkcji w Khymerze, równolegle działającego na basowym
polu w ciągle świetnych Magnum. Piosenkarz z Warda też niczego sobie,
jednak mówimy o postaci bez "tej" zadziornej w głosie histerii, jaką
Steve Walsh od swego poczęcia włada swobodniej niż Zorro szablą. Ward
zdając sobie sprawę z limitu własnego głosu nie wznosi się ponad nadane
mu możliwości, jakimi pławią się takie nasze Góry Świętokrzyskie. Tym samym,
ciągle jeszcze bardzo fajna Khymera zauważalnie nam sprzeciętniała, i
to nawet, jeśli grupie w międzyczasie przytrafiła się jedna nieco
wytrawniejsza płyta - "The Greatest Wonder". Polecam szczególnie
naznaczony w niej finał, jakim pełne uniesień "The Other Side". Kawałek, który
pomimo upływu dwunastu lat wciąż działa na mnie niczym miód na
niedźwiedzia.
Muzycy Khymery nie wchodzą na niepewne ścieżki. Sztywno trzymają się genealogii swego stylu, na który jedyny wpływ ma zmiękczony hard rock, tym samym ich najnowsze dziecko "Master Of Illusions" nie przynosi też żadnych niespodzianek, ni
dostrzegalnych zmian. No, może poza roszadą na fotelu perkusisty.
Obsługującego na poprzednim albumie Edguy'owego Felixa Bohnke zastąpił
mający na koncie współpracę raczej z małokalibrowymi bandami Pete
Newdeck. Jednak perkusja nigdy w Khymerze nie odgrywała znaczącej roli,
tak też tego personalnego przetasowania nikt nie dostrzeże.
I trochę szkoda, że także niewiele da się dostrzec na całej "Masters Of
Illusions". Ot ładne, zgrabne rock piosenki, z których ogólnie
niewiele wynika. Ok, jest przeuroczo niosący się finał "Just Let It
Happen", za którego wdziękiem w sukurs podążają "The First Time" czy
"Paradise", są jeszcze nie mniej miłe dla ucha "Follow The Sun" bądź
"The Rhythm Of My Life", jednak całość rysuje się niewymownie
zmatowiałymi barwami.
Album stanowi za przykład idealnego do
hotelowych wind muzaka, pomimo działającej na jego plus zwartej
emocjonalnej formy. Ktoś tu trzasnął z wiatrówki, choć przyznaję, od
sprawnego rusznikarza.
Mimo wszystko nadal lubię Khymerę, a
kolejną ich płytę kupię tak samo w ciemno, jak tę. Bo tak nakazuje
oddanie sprawie, plus przyzwoitość.
Andrzej Masłowski
"NAWIEDZONE STUDIO"
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
na 98,6 FM Poznań
"Nawiedzone Studio dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
