DEACON BLUE
"City Of Love"
(EAR MUSIC)
****
Podobało mi się wydane przed ośmioma laty "The Hipsters". Deacon Blue powrócili tam do dawnej świetności. To ważne, tym bardziej zważając na fakt, iż chwilę wcześniej grupa praktycznie przestała istnieć, a jeszcze w międzyczasie zmarł gitarzysta Graeme Kelling. Jednak Ricky Ross i Lorraine McIntosh mieli w sobie na tyle dużą pokusę tworzenia, iż nie było mowy o garażowaniu pod żadną plandeką zapomnienia. Od tego czasu ich płyty robią wrażenie samych singlowych a'side-ów, w dodatku takich o przestronnej sile oddziaływania. I choć "City Of Love" wydaje się nieźle nastrojone marketingowo, jego los poza ojczystą wierną Szkocją wcale nie wydaje się oczywisty.
Za całość w dużym stopniu odpowiada główny autor piosenek Ricky Ross, który w Deacons śpiewa od zawsze, lecz także z niezwykłą elegancją i dbałością o szczegóły obsługuje pianino. Ricky to także producent, któremu pomocniczą rolą staje tu również gitarzysta i klawiszowiec Gregor Philp. Oczywiście nie byłoby tej grupy bez śpiewającej tamburynistki, a prywatnie żony Rossa, Lorraine McIntosh. Podobnie, jak wszystko wzięłoby w gruzy bez jej koedukacyjnych wokali, w swoim czasie równie przekonująco stosowanych u innych brytyjskich, a i stylistycznych krajan, z The Beautiful South czy Prefab Sprout na czele. I tak, jak u nich, tak też u Deacon Blue liczy się każdy element. Nie pomińmy więc zasług sekcji pozostałych muzyków sekstetu, dzielnie szarpiących za bas, gitarę, dokładających także dodatkowych pianistycznych akordów oraz z gracją bijących w perkusję, a jednocześnie dośpiewujących backgroundowe wokalizy, co też bardzo istotnych smyczków. Za te ostatnie, odpowiedzialnym Pete Harvey, jak również kwartet The Pumpkinseeds.
"City Of Love" to bez wątpienia wciągający album. Rozpoczyna go tytułowe, a odziane w smyczki, gospelowy chór plus a'la pod gitary U2, "City Of Love", zamyka zaś najdłuższe, ponad 7-minutowe "On Love". Nieszablonowa piosenka, w której Ricky Ross pełni rolę wokalisty, ale i zarazem melorecytującego narratora. Rzecz jasna, wokalnie asystuje mu Lorraine, a całość wyraża wspomnienia względem dawnych czasów w Glasgow, snując jednocześnie refleksje nad przemijalnością. Pomiędzy nimi dzieje się równie dużo, co równie dobrze. W "A Walk In The Woods" śpiew Lorraine intuicyjnie czerpie od inspirujących ją Emmylou Harris, Lindy Ronstadt czy Nanci Griffith, natomiast pozostałe country fascynacje epizodycznie dostrzeżemy, choćby w takim "In Your Room". No, ale nie zapominajmy, iż Deacon Blue to przede wszystkim ballady. Pianistyczne, spokojne piosenki, i tylko dla wypełnienia tła dodatkowo przyozdobione kilkoma innymi instrumentami. Weźmy takie "Intervals" czy ponownie country'ujące "Come On In", ale i wyciszone "Wonderful" plus stojące w tym samym szeregu, przepiękne "Weight Of The World". Posmakujmy również tematu o wzięciu na siebie odpowiedzialności za rozsypany związek, w bogatszym rytmicznie "Hit Me Where It Hurts".
Znajdziemy tu jeszcze kilka innych, równie wartościowych piosenek. Piosenek, które bez wątpienia spełnią pokładane nadzieje u wielbicieli tej klasowej grupy. Ok, być może cała ta zawartość nie rozbłyskuje neonami, jednak proszę na obecnym etapie, w tym muzyki dziale, wskazać coś lepszego. No i, znajdźcie proszę w czasach panującej pandemii drugie takie "Miasto Miłości".
Andrzej Masłowski
"NAWIEDZONE STUDIO"
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
na 98,6 FM Poznań
"Nawiedzone Studio dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
