PYE HASTINGS
"From The Half House"
(CARAVAN RECORDS)
***2/3
Niedawna wizyta na jednym z dwóch polskich koncertów grupy Caravan zaowocowała zdobyciem trudno u nas dostępnego CD, jakim pierwszy solowy album Pye'a Hastingsa. Co prawda, debiut wokalisty i gitarzysty mojego ulubionego przedstawiciela Sceny Canterbury wydano już w 2017 roku, jednak spokojnie można go zrecenzować jako nowość. Wszak zawiera muzykę absolutnie nie na czasie, a więc tym samym nie dźwigając na sobie presji bycia modną nutą. Jednocześnie stawiam dolary przeciw orzechom, że do tej pory o jej istnieniu mieli prawo wiedzieć tylko nieliczni.
Jedyną jak dotąd solową płytę Hastings otwiera przeuroczą, na pół rockową, jak też podszytą saksofonem, fletem oraz melodyjnym refrenem 7-minutową piosenką "Better Days Are To Come". Przez połowę koncertu zachodziłem w głowę, na której płycie Caravan znajduje się ten świetny kawałek, aż po powrocie do domu odkryłem go właśnie na świeżo nabytym CD Hastingsa. Szkoda, że w tego typu graniu nie obowiązują reguły dawnych list przebojów, bo mielibyśmy hit jak się patrzy.
Na początku przygody z "From The Half House" urzekły mnie jedynie prostsze tematy. Jak wspomniany inicjator "Better Days Are To Come" oraz dwie finalizujące całość, a pełne swoistego uroku kompozycje, jak ballada "Shine A Light For Me" oraz nieustępujące jej instrumentalne "Away". Trzeba przyznać, Hastings od zawsze miał dar do ładnych melodii, a że niestety z rzadka nagrywał typowe piosenki, tak też automatycznie spisywał posiadany talent na pewną w podziwie elitarność. Szkoda, albowiem słuchając choćby tylko powyżej zarekomendowanych melodii, aż zapragnąłem, by usłyszał je cały świat. Szczególnie wielbiciele Camel powinni się z nimi zapoznać. Być może pożałowaliby swoich absencji względem niedawnych koncertów Caravan w naszym kraju. Ta płyta pozwoli im jednak trochę stracone chwile nadrobić, a jednocześnie wobec tej przeuroczej archeotypowej muzyki skruszeć.
Polecam płyty posłuchać uważnie, by nie umknęło nam nic. Jak choćby przedniej mocy końcówki w "Put Me In The Water", gdzie gitara akustyczna wchodzi w niemal baśniową interakcję z fletem. Zupełnie jakby przy jednym stole spotkali się Anthony Phillips, Andy Latimer oraz Ian Anderson.
Z pozoru napotka nas także kilka pułapek. Weźmy więc za tego przykładem na ruszt rytmiczne "I'll Be The Judge". Główny motyw nie poraża, natomiast w dalszym toku kompozycji wyłania się świetny popis Jimmy'ego Hastingsa na flecie, który wirtuozersko żongluje na tle gitar i organów. Fani Jethro Tull czy Focus będą wniebowzięci. Podobne oczarowanie przychodzi także w "When You're On Your Own", w kompozycji o melodii z pozoru nieatrakcyjnej, a jednak w drugiej jej części prym przejmuje saksofon, który do samego jej końca bardzo fajnie kołysze. Jego "sopranowość" może trochę wzbudzać skojarzenia z Kennym G, jednak Jimmy Hastings nawet nie próbuje wbijać się w żadne tym podobne kolorowe fatałaszki.
Polecam tę płytę szczególnie wszelakim eksploratorom wyszukanego, nawet lekko wyrafinowanego, acz jednak niewyzbytego melodyjności art-jazz-rocka.
Andrzej Masłowski
"NAWIEDZONE STUDIO"
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
na 98,6 FM Poznań
"Nawiedzone Studio dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
==================================
Grupa na Facebooku:
"Nawiedzone Studio - Słuchacze"
