 |
TOKYO MOTOR FIST
"Lions"
(FRONTIERS)
****
Najnowszy
album kwartetu Tokyo Motor Fist wiernie podtrzymuje zasady ustalone
przed trzema laty podczas fonograficznego debiutu - jest melodyjnie i
r'n'rollowo, acz bez histerii i z naciskiem na amerykańską produkcję. Za
tę ostatnią odpowiedzialny gitarzysta/instrumentalista klawiszowy, a
znany z Trixter, Steve Brown. Nie ukrywa on fascynacji mistrzami
konsolet profesji, Bruce'em Fairbairnem, Robertem Johnem "Muttem" Lange'em
czy Desmondem Childem, choć za gitarowego guru stawia sobie
nieodżałowanego Randy'ego Rhoadsa. Brown w dziedzinie kompozytorskiej
nie wyznaje demokracji, sam lubi trzymać łapska na kierownicy, ale
szczęśliwie z powodu jego indywidualizmu nikt się tutaj nie zabija. Na
"Lions" panuje ustalony wcześniej ład, tak więc niekiedy można nawet
żałować, że w garderobie grupy choć przez moment nie unosi się zapach wnętrza bryki Rolling Stonesów.
Było słówko o
Steve'ie Brownie, a zatem dla przypomnienia dorzucę jeszcze trzy
pozostałe i równie kompetentne nazwiska. Otóż, wokalne pole
zagospodarowuje Ted Poley (Danger Danger, Melodica), jak zawsze ciekawe
linie basu kreśli Greg Smith (w przeszłości m.in. Rainbow, Blue Öyster
Cult czy Alice Cooper), zaś w bębny bardziej wali niż muska Chuck Burgi
(znany z Rainbow, Balance czy Blue Öyster Cult). Absolutnie zgrany
kolektyw, na dodatek noszący w płucach przekonanie w sukces. 
"Lions"
jest płytą sporządzoną nie tylko pod wielbicieli wczesnych Danger
Danger, ale i też dla opętanych najlepszymi dokonaniami dawnych Warrant,
Firehouse, Bon Jovi czy Def Leppard. Zresztą, ci ostatni nasuwają się
od samego albumowego brzegu - w kompozycji "Youngblood". To przecież nic
innego, jak stylistyczna krzyżówka dokonań Danger Danger, rodem z ich
pierwszych dwóch albumów, plus właśnie szczypta Def Leppard okresu
"Histerii" - m.in. identyczne partie chóralne. Nawet Poley zaśpiewał tu
bardziej jak Joe Elliott, niż jak Ted Poley. I lepiej nie można było
rozpocząć, a przecież po pierwszym ciosie błyskawicznie dochodzi równie
efektowny drugi - kawałek "Monster In Me". On również do złudzenia
przybliża ejtisową witalność Danger Danger, choć oczywiste, iż takim
skojarzeniom najbardziej dopomaga właśnie głos Poleya. Lecz proszę dać
wiarę, to jest dokładnie ta muzyka. Stawiam, że nikogo oba kawałki nie
rozczarują, podobnie jak utrzymane w identycznej konwencji "Around
Midnight" lub "Mean It", jak również nieco zadziorniejsze i mroczniejsze
"Decadence On 10th Street" (rzecz nawiązująca do jasnych i ciemnych
stron rock'n'rolla, a jednocześnie oddająca hołd ulubieńcom Steve'a
Browna, grupom Aerosmith oraz Van Halen), ponadto doprawione saksofonem
Marka Rivery (muzyka obozu Billy'ego Joela) oraz gitarowymi partiami
powstałymi już przed trzema dekady dla Trixter - "Sedona", plus ballady:
"Look Into Me", "Blow Your Mind" oraz najpiękniejsza "Lions" -
naznaczona smakowitym klawiszowym solo, w gościnie tu zabawiającego
Styx'owca Dennisa DeYounga. I nie tylko on powyższej sprawie się
przysłużył, albowiem w ramy tej blisko 7-minutowej perły, smyczki
wdrożył znany ze współpracy z Marillion, Michael Hunter. Piosenka będącą rodzajem podniosłej pieśni traktuje o współczesnym świecie
pełnym zła i chaosu, jednocześnie stając się cegiełką względem muru
naprawiania powszechnego zepsucia.
Na finał pozostawiono prawdziwą
wisienkę na torcie - "Winner Takes All". Znam kilka piosenek o
identycznym tytule, i wszystkie w dechę. Tym razem też nie mogło być
inaczej. Na wstępie pojawiają się smyczki, ale już po tuzinie sekund
wyłania się piekielnie melodyjny galop, taki w duchu dokonań Larry'ego
Greene'a i jego Fortune, czy nawet spokrewnionych z nimi personalnie i
stylistycznie Harlan Cage. Coś nieprawdopodobnie pięknego, czego nie wolno wrzucić do niszczarki. Kolejne
cztery i pół minuty wielkości 2020 roku. A to, że ten piekielne cudowny
kawałek nie ma szans na dzisiejszych listach przebojów, wynika jedynie z
frustracji współczesnego świata, nie zaś z żadnej ułomności niesionej
muzyki. Jest to zarazem jedyny kwiatek w tym albumowym wazonie, który
powstał przed blisko czterema dekady i nie skomponował go Steve Brown,
lecz Chuck Burgi. Ale Brown nie byłby sobą, gdyby nawet do obcego
ogródka nie dosypał własnego ziarna, tak więc i tutaj na aktualne
potrzeby pozmieniał co się da, i wyszedł z tego nieprzereklamowany albumowy killer. To jedna z tych rzeczy, których
chce się słuchać bez liku.
"Lions" to płyta z
entuzjastycznym i wypolerowanym hard'n'heavy-rockiem, zdecydowanie
bliższym uśmiechniętej Kalifornii niż jakże nam bliskiej - począwszy od Podkarpacia po Żuławy - gastronomi na plastikowych talerzykach,
a jednak usilnie namawiam, by spróbowano go w każdym ojczyźnianym
zakątku.
A.M.
