Trudno pozbyć się kalendarzowego szlamu. Co człowiek wchodzi w media społecznościowe, wybija. Dzisiaj wszem i wobec atakuje czterdziestą siódmą rocznicą 'Gwiezdnych Wojen'. Idzie zapewnieniem w światową premierę 25 maja 1977. W Polsce chyba później. Nie pamiętam, bym zaliczył jako dwunastolatek. Inna sprawa, że wynudziłem się jak mops. Na wszystkich, jak szło, i na 'Gwiezdnych Wojnach', i na 'Imperium kontratakuje', co również na 'Powrocie Jedi'. Zaliczałem po kolei, ponieważ wtedy tak było trzeba, jeśli chciało się nie ustępować. Zapewne inni na tej zasadzie słuchali muzyki, do której akurat przymuszać nigdy się nie musiałem. Jako kilkunastolatek nawet chętnie posłuchałem dżezu, choć ciarki trzymałem zarezerwowane dla rocka, metalu i (nie)zwykłych piosenek.
Zaszedłem ostatnio do Empiku, widziałem kolejne SACD. Do bogatego już zreedycjonowanego grona, tym razem dołączyły pierwsze trzy albumy SBB, Krzysztof Klenczon z Trzema Koronami oraz debiut Zbigniewa Wodeckiego. Nareszcie wszystkie super powydawane. Jak być powinno.
Po kiego w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym siódmym tak brzydko wydano te najbardziej uznane albumy SBB. Skandaliczna seria ze skorpionkiem, z okładkami wbitymi w rewersy, bezgustownie zabadźganymi hologramami oraz tytułami nagrań. Kto to wymyślił? Kto wydał zgodę na te koszmarki? Nie można było od razu, jak teraz? Po raz drugi SBB nie kupię, nie jestem aż takim fanem. Doceniam, niemniej tego rodzaju techniczny progrock nie łechta mego podniebienia. Uwielbiam dużą część "Memento Z Banalnym Tryptykiem", szczególnie ostatnie minuty tytułowej suity (od momentu: "... córko, zabici leżą pośród jabłek w sadzie ..."), z a'la pinkfloydowskim graniem. Szkoda, że ekipa Skrzeka nie za długo podziałała w czteroosobowym składzie. W takim teamie grali jak z nut.
LP debiut Pana Zbyszka latami tkwił w zapomnieniu, aż nadszedł moment, kiedy jeden z polskich muzyków, na łamach pewnego (niestety słabnącego) miesięcznika, o Nim wspomniał. Od razu krótka w tym temacie opinia wywołała lawinę zainteresowań, w tym moją. Ale wtedy nie było kompaktu na rynku, z kolei stary winyl błyskawicznie osiągnął w czarnej strefie nieprzyzwoite ceny. Trzeba było poczekać. W międzyczasie mieliśmy wznowienie albumu na CD, z nie wiedzieć czemu pod lupę pomniejszoną okładką, do tego w jakiejś ohydnej kolorystycznie ramce. Nawet nie brałem do rąk. Teraz nareszcie edycja godna tej muzyki oraz talentu Pana Zbycha. Miałem przyjemność przed laty ukłonić się Panu Wodeckiemu na ulicy Prusa przy Rynku Jeżyckim. 'Bardzo miło mi spotkać Pana' - coś w tym rodzaju rzuciłem, zamiast 'dzień dobry'. W odwzajemnieniu usłyszałem: 'mnie również'. Moje. Nikomu nie oddam.
Kto wie, być może Polskie Nagrania 'Muza' zlitują się na wydaniem na CD płyty "Dusze Kobiet". Album z 1987. Drugi w dorobku Artysty. Tak tak, dopiero po 11 latach drugi album. Takie czasy, realia. Nigdy nie było jeszcze na CD. Czas więc. Mamy tam na połowie dzieła Aleksandra Maliszewskiego, Mistrza, którego niedawno miałem zaszczyt poznać w Radio Poznań. Nasza krótka pogawędka na korytarzowych fotelach przejdzie do mych zaszczytnych chwil radiowania.
a.m.