Naznaczone lockdownowym społecznym dystansem, będące lustrem obecnych czasów, a i wywalającym nasze ciemne tego okresu strony "Murder Machines" pokazuje, iż Marillion wciąż potrafią zaczarować. Ponad czterominutowa perełka w gąszczu suit nowego albumu. Lubię tak grającego Steve'a Rothery'ego. Jego melodramatyczne tańce po strunach jakże bliskie mojej wrażliwości. Odważne gitarowe harce w czasach "Seasons End" oraz "Holidays In Eden" czyniły mnie bezbronnym, i to jedne z tych chwil, których się nie zapomina. O tak, wolę u Marillion krótsze formy. Ich nierozwodnione piosenki, jakże korzystniejsze wobec kilku zacumowanych tu dłużyzn. Bo przecież takie "The Crow And The Nightingale", nasączone niekrzykliwym, jakby katedralnym chórem, i jeszcze doprawione harfą plus kwartetem smyczkowym, równie przepiękne. No i jeszcze ten jakże czytelny profil na jednej ze stron albumowej książeczki, tuż przy siedzącym na płocie kruku - to przecież "bird on a wire" Leonard Cohen, jak by nie interpretować.
Zwróćcie też Drodzy Państwo uwagę na finałową suitę "Care". Konkretnie, na trzecią jej część - "Every Cell" - mrówki!
Przyglądam się całemu "An Hour Before It's Dark" bardzo uważnie. Było nie było, kiedyś Marillion to moi numero uno neo prog rocka. To zobowiązuje. Wspomnienia dobrze grają, nowa muzyka im w sukurs.
a.m.
