WET
"Earthrage"
(FRONTIERS RECORDS)
*****
MICHAEL SCHENKER FEST
"Resurrection"
(NUCLEAR BLAST)
*****
W kategorii "hard'n'heavy" dwie poniższe płyty stoją na czele rankingu albumów pierwszego półrocza 2018 roku. Nieczęsto ostatnimi czasy na niwie metalurgicznej wpadam w sidła zachwytów, a jednak ekipy W.E.T. oraz Michael Schenker Fest równocześnie dały mi popalić. Ich najnowsze dzieła stanowią za siedliska wzorcowych kompozycji, ich mistrzowskich wykonań oraz w przypadku obu formacji: za sporą wiarę we własne możliwości. Szczególnie ostatnia przypadłość dotyczy Michaela Schenkera, ale zacznijmy od W.E.T. - głównie skandynawskiej formacji, na której czele od około dekady stoi amerykański wokalista Jeff Scott Soto, a który to równolegle również udziela się w prog-metalowym Sons Of Apollo. Soto w przeszłości dał się pozytywnie we znaki, głównie za sprawą świetnego zespołu Talisman (szczególnie udany ich pierwszy album), krótkotrwałego i niemal nieznanego u nas bandu Eyes, nieco zasobniejszej w albumowe pokłady Takary, jak i współpracą u boku Yngwiego Malmsteena oraz Axela Rudiego Pella. Sporo tego, prawda? I nic do kosza, wszystko należy poznać. Tym bardziej, że Soto ma jedno z najwspanialszych gardeł rocka, choć media nigdy go nie rozpieszczały.
Pierwsza płyta, pt. "W.E.T.", zawierała mnóstwo soczystego hard rocka, w tym kapitalny kawałek "One Love", drugi długograj "Rise Up", był niemal jego kopią, i gdy już wydawało się wszystko jasne, że panowie nieprzerwanie będą tworzyć zwyczajnie fajne, zgrabne i podrasowane metalem piosenki, na zasadzie przydziału na każdy album: trzy wspaniałe, reszta jedynie ok, stało się coś nieoczekiwanego... Otóż, po pięciu latach milczenia WET właśnie zaserwowali taki album, że w słowniku języka polskiego brakuje przymiotników na jego zarekomendowanie. Skąd oni wzięli tyle pomysłów na te wszystkie melodie? Niewiarygodne; można by nimi obdarować niemal połowę stajni współczesnych nabytków Frontiers Records. A tu proszę, gdy tylko przydusimy pedał gazu, za sprawą otwierającego "Watch The Fire", to po finałowy "The Never-Ending Retraceable Dream" nie znajdziecie Mili Państwo choćby jednego przeciętniaka. Nie widzę więc sensu gloryfikowania poszczególnych kompozycji, albowiem komu tylko przypadnie do gustu pierwsza "Watch The Fire", nie otrząśnie się z zachwytu po kres trwającego trzy kwadranse albumu.
Otrzymujemy jedną typową balladę "Heart Is On The Line", plus ubraną w balladową formę, lecz przyjemnie rozkołysaną "Elegantly Wasted", po czym bezkompromisowo rządzą tu jedynie żywe tempa, z których wyłaniają się jeszcze lepsze zwrotki i refreny. Jednymi słowy: bomba! Dawno już nie było takiej płyty. I choć ostatnio po cichu liczyłem na jakiś niespodziewany czarujący debiut, to masz tu bracie: taka niespodzianka.
Przejdźmy do kolejnej perły, jaką nieoczekiwanie zaserwował nam poczciwy Michael Schenker. Ten Schenker, którego gitara wręcz śpiewała w dawnych UFO. Jeśli do tej pory ostał się śmiałek, który nie dostąpił albumów: "Phenomenon", "No Heavy Petting" czy "Force It", niech ręki nie podnosi, a czym prędzej nadrobi zaległości. Zarazem smakując epizodycznego występu Schenkera na płycie Scorpions "Lovedrive" oraz musowego debiutu ekipy Klausa Meinego "Lonesome Crow", gdzie nasz bohater wycinał prog rocka, że czapki z głów - a liczyl wówczas ledwie siedemnaście wiosen. Dopiero po takiej lekcji stosownym będzie chwycić za "Resurrection".
Michael Schenker już od dłuższego czasu niczym nie zachwycał - przynajmniej mnie. No, lecz nie mogło być inaczej, wszak jego ostatnie albumy bywały w najlepszym razie do bólu przeciętne. Nawet, jeśli każdorazowo muzyk zapewniał, że oto powrócił do dobrego stylu, a jego nowe jedno czy drugie dzieło, będą tym, na co wszyscy czekaliśmy. Na podstawie zapewnień tego magika sześciu strun, dorobiłem się tylko wielu kiepskawych i kompletnie niepotrzebnych albumów.
Jednak zaintrygowało mnie, gdy niedawno przeczytałem o jego nowym projekcie: Michael Schenker Fest, gdzie na jednej scenie muzyk zapragnął pomieścić dawnych kompanów, a jednocześnie swoich najsłynniejszych wokalistów. Postaci, z którymi nagrywał najlepsze albumy pod szyldem MSG. Na szczęście niedawne udane koncerty zaowocowały wspólnymi sesjami, dzięki czemu otrzymujemy "Resurrection". I tak jak na scenach, tak i tutaj pojawili się: Gary Barden (a więc współpracownik najwcześniejszego MSG), oraz dwaj następni wokaliści: Graham Bonnet (ten od Alcatrazz, Impellitteri czy Rainbow) oraz Robin McAuley (od moich ulubionych płyt z okresu 1987-91). Do nich dobił jeszcze młodszy pokoleniowo Dougie White (niezwykle aktywny wokalista, który wielką przygodę rozpoczął od albumu Rainbow "Stranger In Us All"). Ci wszyscy panowie - śpiewając wymiennie - spłodzili u boku Schenkera jedną z najlepszych płyt w jego karierze. Niewiarygodną, nie tylko pod względem wokalnym czy repertuarowym, ale przede wszystkim z wielką gitarową maestrią wciąż wiele potrafiącego Michaela Schenkera.
Andrzej Masłowski
"NAWIEDZONE STUDIO"
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
na 98,6 FM Poznań
"Nawiedzone Studio dla tych, którzy wiedzą, co w muzyce najpiękniejsze"
