JON ANDERSON
"1000 Hands" - chapter one
(BLUE ÉLAN RECORDS)
*****
Niewiarygodne, proszę sobie wyobrazić, że tej tworzącej się przez trzy dekady płyty nie
chciała wydać żadna z czołowych wytwórni. Ani sprzymierzony z grupą Yes Warner'owski Atlantic, ani nikt inny. W końcu jej los ułaskawił
pewien pasjonat muzyki z Los Angeles, a jednocześnie szef jednej z
tamtejszych radio rozgłośni, który nie miał żadnych wątpliwości. I oto
jest.
Jon Anderson to nie tylko mistyczny głos, ale również
jeden z ojców chrzestnych rocka progresywnego, co również
współwłaściciel kilku elektroniczno-pięknych płyt zrealizowanych z
Vangelisem, do tego autor niemałej rzeszy ciekawych dzieł solowych.
Człowiek legenda, na szczęście wciąż cieszący się niezłym zdrowiem,
obecnie mieszkający gdzieś na wzgórzach, z dala od ludzi, gdzie wokół
jego oczu żyją w zgodzie z naturą króliki, a po niebie przelatują dywizje wolnych ptaków.
Tytuł
"1000 Hands" odnosi się
do ilości ludzi, z którymi mistrzunio współpracował podczas
długoletniego powstawania tego albumu. Niektórzy jego uczestnicy już
nawet nie żyją, jak choćby kolega zespołowy, basista Chris Squire - który
przecież zatrudniał go w Yes, jak też uznany jazzowy gitarzysta Larry
Coryell. Suma sumarum, liczba muzyków imponująca. Weźmy tylko kilka
nazwisk: skrzypek Jean-Luc Ponty oraz jego kolega po instrumentalnym
fachu, znany z grupy Kansas Robby Steinhardt, ponadto też były
Kansas'owiec, a od lat gitarzysta Deep Purple - Steve Morse, perkusista
wirtuoz Billy Cobham, a także wywodzący się z tej samej profesji,
kolejny Yes'owski kolega Andersona, Alan White. Są jeszcze: Ian
Anderson, Chick Corea, Jonathan Cain oraz wielu, wielu, bardzo wielu
innych. Jest ich tak sporo, że w jednym z niedawnych wywiadów nawet sam
Maestro wyraził zakłopotanie, iż nie był w stanie zapamiętać wszystkich
nazwisk.
"1000
Hands" nie jest płytą bijącą bezpośrednio pod dokonania Yes, lecz
entuzjaści tej grupy, jak i zarazem samego głosu Andersona, nie powinni jej
wypuszczać z rąk. Bo i tu bywa magicznie, uduchowienie, a
niekiedy wręcz surrealistycznie.
Otwartość Jona Andersona na
świat muzyki polega na tym, że czuje on i równocześnie kocha twórczość
Strawińskiego, Sibeliusza czy Mozarta, co Steviego Wondera, King
Crimson, Toto, bądź zaproszonego do udziału na tym albumie Billy'ego
Cobhama. Ale z równą swobodą nasz bohater porusza się także po
prehistorycznych krainach topograficznych oceanów, jak po plemiennych
rytmach Afryki czy Ameryki Południowej. I wiele z tych fascynacji
usłyszymy właśnie na
"1000 Hands".
Motywem przewodnim stoi temat
"Now". Uchwycimy go pod trzema tytułami, a i pewnymi różnicami. Jako intro dostępujemy
"Now" - nieco ponad minutowa rzecz, głównie na głos i gitarę, następnie równie krótkawe, umiejscowione w albumowym jądrze
"Now Variations" -
tym razem na głos, wiolonczelę oraz skrzypce, oraz jako danie główne i
przewidziane na albumowy finisz, podane w bogatszej oprawie, ale też
zatopione w skupieniu
"Now And Again". Przejmująca i wzruszająca
pieśń, w której ramach pomieścił się ogrom instrumentów, m.in. dętych czy smyczkowych. Jednak na ich tle, na sam czub wysuwa się klasycyzująca i od razu rozpoznawalna gitara Steve'a Howe'a -
kolejnego zagarniętego na tę sesję Yes'owca. Musiało do tego dojść. Howe w ten
sposób zapragnął nieoficjalnie i bez przesadnego szumu podziękować
Andersonowi za jego udział na jego odległej już czasowo płycie z coverami
Boba Dylana. I powiedzmy bez ogródek, piosenka
"Now And Again"
to od ręki jedna z najokazalszych pieśni w śpiewniku Jona Andersona. I choć, od nieodległej stylistycznie
"Change We Must" krótsza oraz inaczej zinstrumentalizowana, wyczuwam dzierganie identycznych
drutów. Prawdziwy klejnot, ale też nie jedyny, nad którym warto
ceremonialnie złożyć dłonie. Weźmy jeszcze egzotyczne, oparte o ukulele
plus jazzowy bas Tima Franklina
"Make Me Happy". Rzecz zatrzymującą w kadrze piękno hawajskiej wyspy Kauai, którą Anderson z żoną uwielbiają. Fascynacje egzotycznymi rytmami odnajdziemy również w wielorytmicznym
"WDMCF" (czyli
"Where Did Music Come From") bądź w przyozdobionym rytmami calypso, afrykańskimi chórami oraz nutką jazzu
"First Born Leaders". Jednak
"1000 Hands"
zachwyca różnorodnością, dzięki czemu gwarantowana podróż po niemal
wszystkich zakątkach muzycznych preferencji Andersona. Dla kontrastu
postawmy na
"I Found Myself" - temat z niesamowitymi lirycznymi
skrzypcami Jerry'ego Goodmana. Jon zaśpiewał tu ze swoją żoną Jane. Ale
natrafimy też na blisko 9-minutowe
"Activate" - bogatą
kompozycję, z jakby jeszcze większą powagą zaśpiewaną, ale
też wzbogaconą fletem JethroTull'owego Iana Andersona, skrzypcami Olgi
Kopakovej oraz Robbiego Steinhardta - ex-muzyka Kansas, do tego jeszcze
kilku gitarzystów - wśród nich Pat Travers czy Steve Morse. Podobne
emocje dostarczy jazzpiosenkowe, i równie długie, co jednocześnie
tytułowe
"1000 Hands (Come Up)" - ach, cóż za fantastyczna
afrykańska perkusja, jazz piano Chicka Corei plus równie jazzowy bas
Chrisa Squire'a. A do tego jeszcze skrzypce Jeana-Luca Ponty'ego wraz z instrumentami klawiszowymi Jonathana Caina - m.in. muzyka Journey. I coś
jeszcze, albowiem nad całością zawieszono tu pewną tajemniczość spod szyldu Yes. Takich momentów nie zabraknie, dlatego nie potrafię też nie dostrzec w
"Twice In A Lifetime" uroku "francuskiego" akordeonu Dariusa
Grabowskiego, pomimo iż po tej samej linii
frontu działają tu jeszcze równie atrakcyjne skrzypce, wiolonczela, flet, jakieś puzony, trąbki
oraz kilka innych instrumentów. Ależ się tego wszystkiego słucha. Nie odstawiajcie na później - sztos płyta.
P.S. Płyta posiada niewielkiej wagi defekt. Otóż, pomiędzy utworami
"WDMCF" a
"1000 Hands (Come Up)" brak płynnego przejścia, a ewidentnie słychać, iż chciano, by były połączone.
A.M.
