KING CRIMSON
"Live At The Orpheum" - (DISCIPLINE GLOBAL MOBILE) -
***
Ten trwający zaledwie 40 minut album stanowi za pamiątkę Karmazynowego Króla z ostatniego amerykańskiego tournee. Konkretnie z dwóch koncertów z końca września i początku października 2014 r. w Los Angeles. Album jest na swój sposób tak dziwaczny, jak szefujący nad całością Robert Fripp, który wielokrotnie już obiecywał ostateczne zamknięcie kart zespołu - notabene ostatni raz gdzieś mniej więcej przed trzema laty.
Obecne wcielenie King Crimson, to jakby kontynuacja efemerydy Jakszyk, Fripp & Collins - A King Crimson ProjeKct, która to przed czterema laty wydała połowicznie udany "A Scarity Of Miracles". Oczywiście w tym miejscu należy podkreślić, że nie ma tu absolutnie mowy o odtworzeniu najdawniejszych czasów, pomimo zestawionych obok siebie postaci Roberta Frippa i Mela Collinsa (urzędujących na dawnym dworze). Jednak obecność na "Live At The Orpheum" kompozycji z niedocenionej płyty "Islands" jakby nam delikatnie to nasuwa. Być może w pełni niebawem ujawnią to premierowe studyjne nagrania, które w obecnym składzie właśnie się tworzą i być może do nich dotrzemy, o ile maestro Fripp znowu się nie rozmyśli i rżnie na lata wszystkiego w kąt.
Śpiewający Jakko Jakszyk nie jest szczytem moich marzeń, ani możliwości nabywczych Frippa, jednak to i tak miły "krok w tył", bo już nie mogłem ścierpieć tego wyprutego z emocji schematycznego Adriana Belew. Tym samym jest nadzieja na wieczną odstawkę tego "matematycznego" i "odkrywczego" grania.
Tak przy okazji, zastanawiam się, po jaką cholerę Frippowi aż trzech perkusistów! (Mastelotto, Rieflin i Harrison - ten ostatni znany choćby z Porcupine Tree), tym bardziej, że wcale tego nie słychać. Zostawmy to jednak.
Na szczęście później już do samego końca bywa naprawdę nieźle, nawet jeśli wyjęte z albumu "Islands" klasyki "The Letters" i "Sailor's Tale" (niespopularyzowane jakoś nigdy szczególniej), w żaden sposób nie dorównują pierwowzorom.
Kropkę nad "i" stawia niezwykłej urody wersja obłędnie pięknej w oryginale kompozycji "Starless" (LP "Red" w 1974 r.). Ten utwór zamykał niegdyś pierwszy i absolutnie najwspanialszy okres w dziejach grupy. Wówczas firmował go tercet, dzisiaj potrzebowano do jego odtworzenia aż septetu. Muszę przyznać, iż nowe wcielenie King Crimson odzwierciedliło ten utwór bardzo wiernie - z przejęciem i zaangażowaniem, co po raz kolejny pokazało, że jeśli Fripp usilnie nie stara się wywracać świata do góry nogami, to nadal potrafi zagrać z sercem i odpowiednio dyrygować swą orkiestrą. Jeśli zatem, nie przyjdzie mu do głowy kolejny muzyczny chaos i fascynacja dorobkiem naszej Warszawskiej Jesieni, to jest jeszcze spora szansa na wielki King Crimson.
Zadałem sobie trud i sprawdziłem setlisty z amerykańskiej trasy koncertowej - gdzie zatem podziały się "21st Century Schizoid Man", "Larks' Tongues In Aspic" czy nawet "Pictures Of A City"? Przecież grupa de facto je zagrała, a i na samej tej płycie CD pozostało blisko 40 minut wolnego niezapisanego czasu. Och, dziwak z tego Frippa, ale i tak go lubię. P.S. Za użyczenie powyższego albumu kłaniam się radiowemu koledze Maćkowi Madejskiemu.
Andrzej Masłowski
RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl
"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00
(4 godziny na żywo!!!)
===============================
"BLOG NAWIEDZONEGO"
oraz
"BLOG TYLKO O PŁYTACH CD i LP
