Na koncercie UFO byłem tylko raz - w 1983 roku, i był to właśnie czas Paula Chapmana oraz niekończących się na niego narzekań. Że nie jest tak dobry, jak Schenker, itp uszczypliwości. Faktem, iż wraz z nastaniem dekady 80's, studyjne płyty UFO nieco osłabły, przez co najczęściej obwiniano samego Chapmana. Niesłusznie, nie on przecież był odpowiedzialny za kompozycyjną obniżkę formy. Nadal trzon sprawczy w tej materii przysługiwał Philowi Moggowi i Pete'owi Way'owi, zaś Chapman niekiedy dokładał się do wiktu, niejednokrotnie podsuwając pojedyncze smaczki. I nie były to rzeczy złe. Choć faktycznie, album "The Wild, The Willing And The Innocent" wydaje się przez niego nieco zdominowany. Ale to dobra płyta, więc w czym problem?. Jasne, UFO okresu 1974-79 są nie do podrobienia. Nie da się tego zdyskredytować i chyba nikt z tym nie dyskutuje. Do dzisiaj tamten kawałek UFO-historii stanowi za kanwę najlepszego heavy grania w dziejach świata. Dlatego Chapmanowi, choćby i z racji wcześniejszych wydarzeń, nie mogło być łatwo. Wszak był on po prostu sprawnym, o wielu umiejętnościach gitarzystą, lecz nie miał w sobie tej "śpiewającej" smykałki, którą operował jego poprzednik. I w tym tkwi naszego dzisiejszego bohatera przekleństwo. Dlatego, nie porównujmy, a po prostu doceńmy jego wkład w późniejsze UFO, które i tak o niebo lepsze niż wiele cienkich późniejszych albumów (i to już z powrotnym Schenkerem), na czele z "Covenant" czy "Sharks". Dekada 80's nie była więc czasem straconym.
Lubię płyty z Paulem Chapmanem, szczególnie "No Place To Run". I nikomu nie wciskam, że z owej "czwórki" ta akurat najlepsza, bo tu działa sentyment. Udało mi się do niej dotrzeć, gdy jeszcze była absolutną nowizną. Jako piętnastolatek upolowałem winyla i słuchałem go całym ciałem. Co zatem będę tłumaczyć, jak czułem tę muzykę. Do dzisiaj pamiętam, co ona ze mną wyrabiała. Najpierw skomponowane przez Chapmana intro "Alpha Centauri", po czym wynurzała się magiczna petarda "Lettin' Go", i do dzisiaj jest to jeden z najprzyjemniejszych akcentów mego młodzieńczego żywota. Dlatego niech sobie jadą po tej płycie malkontenci, co mnie to. Ale ok, UFO każdy zna, wiadomo, lecz co powiecie na Lone Star? To już nie była taka typowa i topowa formacja, pomimo iż również dzielnie walczyła o listy przebojów. I kto Wam Kochani o czymś podobnym napisze, jeśli nie autor Nawiedzonego Studia. Kto, może Antyradyjeczko lub to drugie pseudorockowe przekleństwo, tylko dla picu i zuchwałością samozwańcze RockRadyjeczkiem. Ściemniacze, udawacze i zwykłe cieniasy. Można się przy nich urżnąć, ale ze śmiechu. Ich moc, to jak naznaczona kapką alkoholu cherry. Zwyczajni pozerzy, którzy nie mają nic wspólnego z rockiem i niesioną wobec niego misyjnością. To takie radyjka, z gatunku, co im podeślą, zagrają. Nic, tylko koniunkturalne podejście do muzyki. Ale niech amatorzy ich słuchają, skoro w chałupach tylko białe mebelki i zero dobrych płyt, a i wrodzonej smykałki do eksplorowania.
Odeszła też Bonnie Pointer. Jedna z czterech sióstr stosownie ochrzczonej formacji Pointer Sisters. Bonnie miała mocny głos, choć z pozostałymi Pointerkami działała tylko w najwcześniejszym dla formacji okresie. W tym, kiedy pleciono tak fajne kawałki, co "How Long (Betcha' Got A Chick On The Side)" czy "Yes We Can Can". Ten ostatni akurat nie był ich kompozycją, choć dziewczyny były tak przekonujące, że uczyniły go własną.
W czasie, w którym Pointer Sisters jako trio podbijały świat, Bonnie nagrywała solo, a jako takiego sukcesu dostarczyły jej jedynie dwa pierwsze albumy - wydane u schyłku dekady 70's.
A.M.
