15 lipca 2013 ukaże się PET SHOP BOYS "Electric"

15 lipca br. ukaże się nowa płyta PET SHOP BOYS. Będzie ona nosić tytuł "Electric".
Pojawi się kilka różnych wersji: standard, limit, podwójny winyl,...
Dystrybucją zajmie się firma MYSTIC PRODUCTION.

On July 15^th, Pet Shop Boys return in triumphant form with their new studio album ‘Electric’, the first to appear on their own label x2 (through Kobalt Label Services).

The album is the first Pet Shop Boys studio album to be produced by Stuart Price.

In March this year, a teaser video for ‘Electric’ appeared online. The accompanying music, ‘Axis’, which is the album’s opening track, is now available in full online and is here accompanied by a video: http://smarturl.it/psbaxisvideo . A Boys Noize remix of the track will follow.

‘Electric’ features nine tracks in total – eight brand new Pet Shop Boys’ songs plus a cover of Bruce Springsteen’s ‘The last to die’. The result is as uncompromising a collection of dance anthems as Pet Shop Boys have ever made.

Pet Shop Boys said: “’Electric’ is very much set on the dance floor. Our latest album often evolves as a response to our previous album and, whereas ‘Elysium’ had a reflective mood, ‘Electric’ is pretty banging! And working with Stuart Price on a studio album is something we have wanted to do for a very long time”.

Stuart Price said: "Making 'Electric' was an exciting experience. We recorded it between Berlin, London and Los Angeles using various techniques between old school synth and drum machine programming and new school computer mangling. For me it was a chance to work with two people who shaped so much of my musical taste, yet who keep on pushing farther in both a natural and unexpected fashion. 'Disco' (from 1986) was an album that always spoke to me because it blended song arrangements with dance floor mixes, and that is what 'Electric' felt like to make. Allowing songs to be full length without considering the pop rules, disregarding classic structures and instead just working instinctively on what was fun and danceable."

Singer/rapper Example, who won a BRIT award last year for Best British Single, appears as a guest vocalist on the track ‘Thursday’.

The track listing for ‘Electric’ is:

1. Axis

2. Bolshy

3. Love is a bourgeois construct

4. Fluorescent

5. Inside a dream

6. The last to die

7. Shouting in the evening

8. Thursday (featuring Example)

9. Vocal

As previously announced, Pet Shop Boys will embark on the ‘Electric’ tour in May this year. The tour is created in collaboration with Es Devlin (creative director/designer) and Lynne Page (stage director/choreographer), and has already received rave reviews when it debuted in Mexico in March. Tour dates, including the newly announced North American dates, are as follows:

13 May Movistar Arena, Santiago, Chile

16 May Luna Park, Buenos Aires, Argentina

18 May Conmebol Bourbon Convention Center, Asunción, Paraguay

22 May Credicard Hall, São Paulo, Brazil

25 May Centro de Eventos Bima, Bogota, Colombia

3 June Oktiaborski Concert Hall, St Petersburg, Russian Federation

5 June Crocus City Hall, Moscow, Russian Federation

9 June Falconer Salen, Copenhagen, Denmark

11 June Grand Rex, Paris, France

15 June Sónar Festival, Barcelona, Spain

18 June O2 Arena, London, United Kingdom

20 June Manchester Arena, Manchester, United Kingdom

23 June Nokia Hall, Tel Aviv, Israel

26 June Life Park, Istanbul, Turkey

29 June Peace & Love Festival, Borlänge, Sweden

1 July Dortmunder Music Week, Dortmund, Germany

3 July KV Arena, Karlovy Vary, Czech Republic

5 July Õllesummer 20, Song Festival Grounds, Tallinn, Estonia

7 July Ruisrock Festival, Turku, Finland

9 July ZMF, Freiburg, Germany

10 July Tollwood Festival - Musik Arena, Munich, Germany

16 July Ejekt Festival, Athens, Greece

9 August SonicMania, Tokyo Makuhari Messe, Tokyo, Japan

11 August Summer Sonic festival, Tokyo, Japan

17 August Skeeno Hall, Jakarta, Indonesia

24 August Impact Exhibition Center, Bangkok, Thailand

6 Sept Berlin Festival, Berlin, Germany

12 Sept The Jackie Gleason Theatre, Miami Beach, USA

13 Sept Mahaffey Theatre, Saint Petersburg, Florida, USA

14 Sept Symphony Hall, Atlanda, Georgia, USA

16 Sept Beacon Theatre, New York, NY USA

17 Sept Beacon Theatre, New York, NY USA

19 Sept Music Centre at Strathmore, Bethesda, Maryland, USA

21 Sept House of Blues, Boston, Massachusetts, USA

22 Sept Mann Centre for the Performing Arts, Philadelphia, Pennsylvania, USA

24 Sept Olympia Theatre, Montreal, Canada

25 Sept Sony Centre for the Performing Arts, Toronto, Canada

28 Sept Auditorium Theatre, Chicago Illinois, USA

2 Oct Paramount Theatre, Seattle, Washington, USA

3 Oct Queen Elizabeth Theatre, Vancouver, Canada

4 Oct Arlene Schnitzer Concert Hall, Portland, Oregon, USA

5 Oct Fox Theatre, Oakland, California, USA

8 Oct Copley Symphony Hall, San Diego, California, USA

11 Oct Hard Rock Hotel & Casino – The Joint, Las Vegas, Nevada, USA

12 Oct Shrine Auditorium, LA, California, USA

=============================================================

  

Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

5 lipca 2013 premiera WHITESNAKE "Made in Britain - The World Record"

5 lipca br., ukaże się kolejny koncertowy album WHITESNAKE. Po niedawno wydanym "Made in Japan", teraz przychodzi czas na "Made in Britain - The World Record".
Dystrybucją wydawnictwa zajmie się firma MYSTIC PRODUCTION

 

Tracklisting:

CD 1

1. Best Years

2. Give Me All Your Love

3. Love Ain’t No Stranger

4. Is This Love

5. Steal Your Heart Away

6. Forevermore

7. Love Will Set You Free

8. My Evil Ways

9. Fare Thee Well

10. Ain’t No Love In The Heart Of The City

11. Fool For Your Loving

12. Here I Go Again

13. Still Of The Night

CD 2

1. Bad Boys

2. Slide It In 

3. Lay Down Your Love

4. Pistols At Dawn

5. Snake Dance

6. Can You Hear The Wind Blow

7. Fare Thee Well

8. One Of These Days

9. The Badger

10. Deeper The Love

11. Soldier Of Fortune

12. Burn/Stormbringer

=============================================================

During 2011 the mighty Whitesnake embarked on one of their most successful world tours in recent times, performing 96 shows in over 35 countries, starting in North America in May right the way through until the 2nd UK run in December...

The request for another live album came from the incredible Whitesnake fans, who are notoriously not shy about insisting what they want from their favorite musical reptiles...So, before heading out on the 'FOREVERMORE WORLD TOUR 2011', the decision was made to record every performance on the tour....

After spending the early part of 2012 editing and mixing the "WHITESNAKE  MADE IN JAPAN" DVD the production team The Brutal Brothers, DC, Doug & Mikey Mac had the task of listening back to over 90 shows and 130 hours of 100% raw, muscular WHITESNAKE performances began in earnest...

Inspired by the performances from the 9 sold out UK shows and and a further 87 performances from around the world, the CD 'MADE IN BRITAIN' & it's accompanying CD "THE WORLD RECORD' was  born.

The recent 'FOREVERMORE" songs shine as brightly as the classic Whitesnake songs, “IS THIS LOVE” ...”STILL OF THE NIGHT” and “HERE I GO AGAIN,” all performed with feverish energy, encouraged by remarkably enthusiastic audiences from NEWCASTLE to SAO PAOLO...

 

Once again, WHITESNAKE  have delivered the goods that fans new and old, have been clamoring for...& make no mistake,this is WHITESNAKE at their finest & most electrifying...now YOU can relive the energy, the passion, the brilliance of a band still as resoundingly relevant today as they have ever been...

Musicians:

 

David Coverdale: vocals

Doug Aldrich: guitars

Reb Beach: guitars

Michael Devin: bass

Brian Tichy: drums

Michael Ruedy: keyboards

===========================================================

Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

od polskich KISSI-ów, aż po moje wojowanie

Od kilku dni wśród fanów klasycznego łojenia, zrobiło się takie małe zamieszanie, a to z uwagi na plakaty, które reklamują w wielu punktach Poznania koncert KISS. Tak, tak, to KISS, tylko trzeba tam jeszcze dostrzec małą literkę "i", która pojawia się na końcu wyrażenia. A zatem KISSI, tak to się zwie. To jest Proszę Państwa polski tribute band, a więc młodsi "bracia" słynniejszych "nieco" nowojorczyków.
Koncert ten, ma się odbyć w najbliższą sobotę 1 czerwca, w klubie "u Bazyla". Nigdy nie byłem tam jeszcze , bo jak wiemy, ten klub nie cieszy się dobrą sławą. Może dlatego od jakiegoś już czasu następuje w nim zmiana jakościowa. W sensie doboru repertuaru i wymiany kibiców. Całkiem niedawno zagrali tam nawet SBB. A to już coś oznacza.
Nie znam KISSI, ale na zdjęciu panowie wyglądają rewelacyjnie. Prawie jak oryginał. Choć "prawie", czyni zawsze wielką różnicę. Mam nadzieję, że sztukę jak i całe szoł, KISSI opanowali do perfekcji, no i będzie ubaw po pachy. Bo chyba o to właśnie chodzi, a nie o jakieś śmiertelnie poważne porównywanie grupy, do "niepodrabialnego" przecież oryginału.

Informacja na plakacie głosi, że bilety w przedsprzedaży kosztują 15 złotych, a w dniu koncertu złotych 20. To nawet niedrogo. Nawet dla takiego biedusa, jak ja. Bowiem ja Drodzy Państwo, jestem tylko bogaty duchowo, natomiast w sejfie zionie puchą, że hej! Kolega mi niegdyś powiedział, iż nie jest wstydem nie posiadać pieniędzy, wstydem jest je kraść. Poza tym biedny człek, zawsze się wmiesza w szary tłum, i będzie widzieć więcej od mości panującego hrabiego, który nie opuszcza pałacowych murów..
Jadąc dzisiaj tramwajem do roboty, zauważyłem młodego człowieka w tiszercie z okładkami płyt Meat Loafa. Straszył tam  pierwszy nietoperz, a także i drugi, być może również nawet trzeci, lecz klapa od skórzanej kurtki, nieco mi przysłoniła resztę. Są jeszcze porządne uszy w tym moim mieście. Chciałbym, by ów człowiek, został słuchaczem nawiedzonego studia. Byłoby nas więcej. Bo o taką jakość właśnie walczę. O te trzy procent mądrości i wrażliwości, jakiej potrzebuję do utrzymania statusu przyzwoitości nawiedzonego studia. Specjalnie użyłem słowa "mądrość", a nie "inteligencja". Wielu ludzi błędnie ze sobą zestawia te dwa pojęcia. W dzisiejszym świecie nie brakuje inteligentów. W większości inteligentów głupich lub inteligentów prostaków, że o posiadanym darze wrażliwości, nawet nie wspomnę. Ten dar, posiada góra trzy procent, reszta stanowi tylko za tło dla owych trzech procent. Dlatego, nawiedzone studio nie ma w sieci stada hejterów, gdyż nasza moc tychże przerasta, że nie mają już czego i kogo nienawidzić.
Zbliża się kolejny długi łikend. Kolejne lenistwo. Zobaczcie Państwo, w jakim to bogatym kraju mieszkacie. Nie ma kwartału, by nie szło się poobijać nieco. Ja to nie lubię "nic nie robienia". Męczy mnie ono bardziej, niż jakakolwiek robota. Lubię, gdy coś się dzieje. Nie potrafię wypoczywać. Dzień, dwa, to jeszcze jakoś tak, jednak dłuższe "wolne", po prostu mnie wykańcza. Dlatego ja w piątek i sobotę zasuwam do roboty. Pamiętam czasy, gdy z moją rodzinką wyjeżdżaliśmy na koszmarnie długie 2-tygodniowe wakacje. Już po kilku dniach, odliczałem dni do końca, niczym żołnierz starej fali, który zawsze mawiał: "mnie nic nie rusza, bo ja to mam cienko na fali". Niezorientowanym wyjaśnię, że ów zwrot "cienko na fali", oznaczał, iż dany delikwent miał mało dni do cywila. Po prostu kończyła mu się miara. Autentyczna, krawiecka, taka na metr pięćdziesiąt. Bo od stu pięćdziesięciu dni się odliczało do upragnionego zera. Wiem co mówię, mówię co wiem, dużo mówię, bo dużo wiem, jak mawiał słynny elektryk z Torunia. Przez moment nawet słynniejszy od tego z Gdańska. Tak więc, wiem co mówię, albowiem byłem w prawdziwym wojsku - i to przez dwa miesiące!!!. W lotnictwie morskim marynarki wojennej. Tak Drodzy Państwo, byłem marynarzem słodkich wód, jak to się mawia. Czyli, byłem takim marynarzem, który nosił mundur marynarski, lecz na oczy wody nie widział. Mało tego, ja to nawet nie zajmowałem się nawigacją, bo zrobili ze mnie opiekuna magazynu żywności. A konkretnie, to zajmowałem się wydawaniem pieczywa dla całej kompanii. I to zawsze takiego już starego. Minimum sprzed dwóch dni, choć codziennie przecież przychodziło świeże. Jednak te świeże, można było dopiero wydać po minimum dwóch dniach. Dawano wojsku pół czerstwe, gdyż takie ponoć zdrowsze. Byle tylko pleśnią nie obrosło. Poza chlebem, pełniłem jeszcze inną ważną funkcję, mianowicie kisiłem w beczkach ogórki. Uwierzcie mi Państwo, miałem dzięki temu najwięcej kumpli. Gdy po 67 dniach wychodziłem do cywila, żegnano mnie z większymi honorami, niż samego papieża. Wcześniej, na nocnej imprezie, poszło pół beczki owych ogórków, natomiast pan kotłowy, zarobił na kupionej przez nas wódzie więcej , niż wynosił przeciętny dzienny utarg w monopolowym. To były czasy. Dzisiaj miło je wspomnieć, pomimo iż wówczas wcale mi do śmiechu nie było. Powinienem opisać w końcu tę moją chlubną ucieczkę z woja, z tym, że akurat dzisiaj, nie mam już na to czasu. Jednym wszak chwalę się po dziś dzień, jak to mnie WSW zgarnęło z domu, i osadziło w wojskowym areszcie. Na bite i niekończące się 27 godzin. Musiał nawet po mnie przyjechać pewien mundurowy szycha z samego Pomorza. A jeszcze później, także zamieszkać u mnie na kolejne dwa dni, bowiem przepustka na to pozwoliła, więc trza było opić. Tak więc, kolejne imprezowanie, w dodatku z całym osiedlem. Po powrocie do jednostki, nastały kolejne dwa dni w areszcie. Także, naprawdę fajnie było. Kiedyś opiszę całość. Ucieczka z wojska była dla mnie wielkim doświadczeniem, a i frajdą zarazem. Przede wszystkim - autentycznym honorem spierdolenia z tego socjalistycznego burdelu. Dzisiaj być może już bym się na to nie odważył, ale wtedy ... , gdy się miało 21 lat ... Pamiętacie Państwo słynnego Kalibabkę, tego z Dziwnowa? Tego Kalibabkę vide Tulipana, na którego to perypetiach i autentycznych wydarzeniach zarazem, nakręcono telewizyjny serial?  No to ja, zupełnie jak ten Tulipan, który zwiewał przed milicją.
I do czego to ja tutaj z Państwem doszedłem. A miało być tylko o koncercie KISSI-aków "u Bazyla".



Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

parę myśli do poobiedniego rogalika przy kawie

Rozpocząłem dzień od francuskiego tonu. Wczorajszy koncert Rosy Kikour, nakręcił mnie na kilka podobnych piosenek. Do boju ruszył między innymi Neil Hannon ze swoim The Divine Comedy. Pamiętacie Państwo wspaniały koncert z Pól Elizejskich? Okazało się, że mam na płytach także Mireille Mathieu i Edith Piaf, wystarczyło tylko dobrze poszukać. Fanem żabojadziego gaworzenia zapewne już się nigdy nie stanę, lecz na wczoraj i na dziś także, miło było pobuszować sobie po tej niecodziennej krainie.
Nie kupiłem na koncercie płytki Rosy Kikour, ponieważ cała sakwa poszła na drogie piwo. W Blue Nocie nie mają nic a nic zrozumienia dla niemajętnych. Na szczęście dzisiaj rano zadzwonił Krzysztof Ranus i zaproponował płytę wczorajszej Gwiazdy, zaledwie za dwie dychy. Tanio to, ponieważ na koncercie chodziła za dych cztery, a i tak była to już cena przekreślona z dych pięciu. Pewnie management Rosy puknął się w czoło, że choć sala koncertowa ładna, a i ludzie gustowni odziani, to w ich kieszeniach panuje bezlitosna pucha, gdyż wszystko poszło wcześniej na kreacje i stolikowe menu. Że tak się francuszczyzną posłużę.
Wracając do wczorajszej dystrybucji płyt, to rozbawił mnie tamtejszy kartonik z płytami. Otóż, na jego wieku stało napisane jak byk "40 zlotys". Dla ślimakojadów fonetyka "złotych", słyszana jest tak oto właśnie. Zastanawiam się, jak my Polacy jesteśmy przez nich słyszani w tych naszych oratorskich wypocinach, gdy akcentujemy "rrrr" lub "chrrr". Ubaw po pachy. A to i tak nic, proszę posłuchać holenderskiego "h". Że też się te niderlandy nie zachłysną, nie uduszą. I tak od maleńkości. Budzi się do życia nowy Holender i już "hhh-ramoli". To ja już wolę śpiewać, ćwierkać, gwizdać i szeleścić. Jakoś to bliższe naturze. Tak mi się przynajmniej wydaje. Posłuchajcie Państwo dookoła natury , tam też tylko ćwir i ćwir. Nawet chrabąszcze nie chromolą.
Rosy Kikour była wniebowzięta. Nawet się namiętnie rzuciła w objęcia Krzyśka Ranusa, i obcałowała tegoż dookoła-wsząd (czytaj: zewsząd). Krzysiek tak się wzruszył, że już ma ochotę zrobić Rosy wielką trasę po Polsce. No, i oby. Bo, że tak brzydko powiem - sprzeda się na pewno. Muzyka ponadczasowa, niemodna, zawsze się sprzeda, gdyż ta nigdy nie ulega przedawnieniu. Wystarczy spojrzeć, co zrobił z połową naszego kraju serial o Annie German. Od razu wszystkie firmy przypomniały sobie o jej nagraniach, a płytami zatrzęsło w każdym niemal sklepie. Do niedawna na takim Allegro winyle Ani German chodziły po 8-10 złotych, i nikt prawie nie kupował. Dzisiaj żąda się już co najmniej 30-50 zł - i wiecie Państwo co? - schodzą, że hej!. Ja sam, mając podwójny egzemplarz "Człowieczy Los", zarobiłem więcej, niż zwyczajowo przeginający cenowo Empik.
Jestem przekonany, że gdyby nakręcić zgrabne filmy o Mieczysławie Foggu czy Annie Jantar, to też by zagrzmiało w polskiej kulturze, a i na półkach sklepowych.
I może lepiej zacząć inwestować w kulturę Panie Premierze Donaldzie oraz Panie Ministrze Zdrojewski? Po co budować tuziny boisk i stadionów. Dla kogo? Dla tych kopaczy, co to zawsze zawodzą. Szkoda zdrowia, czasu i naszych pieniędzy. Może doceńmy własną sztukę, to docenią ją później wszyscy. Bo jeśli sami nie zaczniemy się doceniać i szanować, to nie zrobi tego nikt.
Oglądając niemiecki finał LM na Wembley, byłem bliżej swym sercem ku naszej dortmundzkiej trójcy, lecz tak po prawdzie, zupełnie obojętnym pozostawało mi kto wygra, a kto przegra, bo wiadomym było, że losy triumfatorów i pokonanych i tak podzielą tylko Niemcy. Grający na poczet piłki niemieckiej - nie polskiej! Zatem moje serce pozostało w  szufladzie, gdyż na cholerę je nadwyrężać dla jakiś sukcesów "obczyźnianych". Co mnie obchodzi jakiś Manchester, Barcelona czy Bayern. Nie moje pole, nie moje zabawki, a gruszki też pogniłe.. Mnie obchodzi nawet kiepska Warta, czy błagające o litość Podbeskidzie z krainy Bolka i Lolka, a nawet mistrzowska Legia. Tak, tak, bo to z naszego pola boju, z walki w słusznej sprawie - bo o mistrzostwo Polski !!! A nie mistrzostwo jakiś tam,  w dodatku bełkocących obcym mi językiem. Bliższy mi zawsze będzie jakiś Fin czy Serb, ale rżnący w piłę u nas, niż Polak robiący na konto federacji Niemiec czy Hiszpanii. Tym bardziej, że ów Fin czy Serb, w końcu nauczy się naszego ojczystego. Proszę posłuchać jak pięknie posługują się nim choćby tacy: Prejuce Nakoulma (Górnik Zabrze) czy Manuel Arboleda (z Kolejorza). Okazuje się, że można się nauczyć dobrze polskiego. Szczególnie jeśli się chce tutaj grać, mieszkać, żyć... Dlatego, naszemu kulturalnemu włazidupstwu mówię "nie". Bo skoro, ja jadąc na Wyspy, muszę się mizdrzyć językiem Szekspira, choć ciężko mi to idzie, to niech obywatele z ojczyzny Beatlesów, także popróbują i nieco z siebie wykrztuszą. A tak przy okazji, to ciekawe, że zawsze, gdy kroczy chodnikiem jakaś grupka studenciaków gaworzących mową słuszną, bo ojczystą, to podsłuchać niczego nie ni w ząb, lecz gdy spotkamy jakiegokolwiek samca Portugalczyka czy Włocha w otoczeniu trzech dziewic Polek, ostro dobijających o względy tegoż, to uczelniany angielski, szlifowany jest wniebogłos tak, że nie ma takiej maszyny, której by nie zagłuszyło. Ale o tym, to już innym razem.



Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

ROSY KIKOUR, czyli współczesna EDITH PIAF, zaśpiewała w Blue Note tak, że korki z szampanów same powyskakiwały

ROSY KIKOUR śpiewa EDITH PIAF
Klub "Blue Note"
Poznań, 27 maja 2013, godz. 20.00
organizator: Agencja RANUS

Kiedy wszedłem w niedzielę do naszego "aferowego" radiowego studia, Krzysztof Ranus akurat grał coś swoim słuchaczom z płyty Rosy Kikour. Wiedziałem już wcześniej kim jest ta Pani, albowiem w kilku poprzednich tygodniach, także gościła ta samiuteńka płyta, w Ranusowej audycji "Blues Ranus". Kiedy na tuż przed moim wejściem do "nawiedzonego studia", Krzysztof zapytał; czy aby nie miałbym ochoty następnego dnia pojawić się w Blue Nocie na koncercie Rosy, bez chwili wahania kiwnąłem głową - na jak najbardziej tak!

I oto, poniedziałek, godz.20-ta, wchodzi na scenę konferansjer i organizator w jednej osobie, stary hipis i bluesman, Krzysiek Ranus, po to, by zapowiedzieć występ francuskiej wokalistki Rosy Kikour, która na mniej więcej dwie godziny, ma przenieść widownię do uroczych czasów z epoki 40/50's.

Po chwili jako pierwszy na scenie pojawia się pan, ubrany całkowicie na czarno, zasiada także przy czarnym fortepianie Brodmann, zarzuca kilka taktowych metrum, po czym na scenie pojawia się Ona - gwiazda wieczoru. Podobnej urody i sylwetki do wielkiej lecz drobniutkiej w rzeczywistości Edith Piaf. Także stosownie przyodziana w czerń, by nie odstawać od klimatu. I tu muszę dodać, że jakże już w sumie jestem stary i w wielu kwestiach nie dającym się zaskoczyć, tak dzisiejszy koncert, mogę śmiało nazwać nowym i ciekawym doświadczeniem. To kompletnie inne show od wszystkich, w jakich zwykłem do tej pory uczestniczyć. Nie było zatem dzisiaj w Blue Note, bractwa przyodzianego w t-shirty z napisami Black Sabbath czy Marillion, były za to rozstawione same stoliczki, przy których zasiedli tylko eleganccy państwo, w strojach na pół-wieczorowych, bądź wieczorowych stricte. A na tychże stolikach, zagościły gustowne lampki wina, lub nawet całe butelki tego zdecydowanie francuskiego trunku. Troszkę z moim kumplem Piotrkiem wyglądaliśmy dziwnie, stojąc przy barze w r'n'rollowych dżinsach, podtrzymując szklaneczki z colą oraz piwem. Dookoła rozlegał się także jakiś tajemniczy i delikatny francuskojęzyczny gwarek. Tak więc, nie byliśmy sami. Rosy, cały czas komunikowała się z publicznością po francusku, i miałem wrażenie, że większość zgromadzonych ją rozumiała. Choć czasami, nawet nie trza było wysiłku, gdyż Rosy perfekcyjnie zarzuciła kilka komunikatywnych zwrotów również po naszemu.

Koncert przybrał uroczy kawiarniano-teatralny ton. Taki z wyższej półki. Tak więc, nie zahaczał o kawiarniany i zarazem konspiratorski klimat, ze słynnej Cafe Rene, w której jak pamiętamy, raczej straszyła słynna Madame Edith, zamiast wabić jak jej o wiele bardziej ceniona imienniczka.
Piosenki Edith Piaf, posiadają niebywały dramatyzm, ekspresję i bezpośredni przekaz, które to walory w pełni udało się Rosy Kikour przekazać.
Przez wiele chwil, wodzą wyobraźni, trafiłem do tamtego uroczego świata. Dzięki wielu kompozycjom, z których największym aplauzem obdarowano "Padam, Padam", "La Vie En Rose" , "L'accordeoniste" czy "Milord". Zresztą, poza pełnym programem koncertowym, Rosy została przez publiczność wręcz "zmuszona" do odśpiewania dwóch bisów, a łącznie w nich, trzech utworów. Popłynęły zatem po raz drugi "Padam Padam", "L'accordeoniste" oraz "La Vie En Rose".
Niesamowitą siłę mają te piosenki. Niby proste, bo to w sumie tylko fortepian, plus gestykulacyjny, wręcz aktorski śpiew i określona melodia. Melodia, wygrywana najczęściej w rytm walczyka lub czegoś w rodzaju akompaniamentu znanego nam wszystkim jeszcze z czasów szkolnej rytmiki.
Szkoda, że nie znam ni w ząb francuskiego, łatwiej byłoby mi zrozumieć treści ukryte w tych wszystkich piosenkach, ale i tak te były na tyle sugestywne, że my sympatycy muzyki, w tym naszym świecie, to i tak wszystko przecież rozumiemy. Poza tym, jak tutaj nauczyć się francuszczyzny? Nie tylko samego języka, ale i myślenia. Bo jak dla przykładu ja, jako Polak, mogę zrozumieć Francuzów, którzy liczebniki zamykają w liczbie 60. Tak Proszę Państwa, dla Francuza nie ma liczby 80 czy 100. U nich 100, to jakieś dziwne łączenie typu 60 + 20 +20. No i jak to zrozumieć? Jednak świat muzyki jest mniej skomplikowany, bo gdy Rosy w pewnej chwili zarzuciła słowa rock and roll i motocykle, to każdy zrozumiał, nawet te starsze miłe panie, które zaczęły mocniej bić brawo. A nawet sobie pokrzyknęły tu i ówdzie "uuuuu!".
Miło się zrobiło. Miło dlatego, że tym koncertem Krzysztof Ranus (o czym mu nawet szepnąłem do ucha) zrobił przeogromną radość wielu ludziom średniego i starszego pokolenia. Z wielką satysfakcją, a i nieukrywanym wzruszeniem, obserwowałem kilka stolików, przy których zasiadały wiekowe koleżanki i przyjaciółki, które się skrzyknęły na ten dzisiejszy wspólny wyjściowy wieczór. Biły brawo z siłą kilofa, a na ich twarzach uśmiech dodawał młodzieńczego uroku. Szczególnie jedna pani zwracała sobą na mnie dużą uwagę. A i potężną sympatię.
To był piękny wieczór, z piękną muzyką, w znakomitym wykonaniu i gustownej, choć skromnej oprawie. Nie słucham Drodzy Państwo takiej muzyki zbyt często, choć teraz wiem, że to niedobrze, ale za to zdałem sobie dzisiaj sprawę, że miałem okazję uczestnictwa w czymś wyjątkowym. Za co bardzo dziękuję.

na powyższym zdjęciu widoczny egzemplarz CD własności Krzysztofa Ranusa, z którego to Krzysztof co tydzień namawiał Państwa do udziału w koncercie Rosy

Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

"NAWIEDZONE STUDIO" - audycja z 26 maja 2013 - Radio "Afera", Poznań, 98,6 FM

"NAWIEDZONE STUDIO"  
program z 26 maja 2013 r.
RADIO "AFERA" 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

JOE BONAMASSA - "Driving Towards The Daylight" - (2012) -
- Heavenly Soul

THE JEFF HEALEY BAND - "House On Fire" - (2013) -
- Face Up

THE POODLES - "Tour De Force" - (2013) -
- Misery Loves Company

DE LA CRUZ - "Street Level" - (2013) -
- Legions Of Love

DEEP PURPLE - "NOW What?!" - (2013) -
- Blood From A Stone
- Apres Vous

IRON MAIDEN - "Maiden England '88" - (2013) -
- Moonchild
- The Evil That Men Do

JAMES SKELLY & THE INTENDERS - "Love Undercover" - (2013) -
- You've Got It All
- Do It Again
- Sacrifice

BRUCE SPRINGSTEEN - "Born In The U.S.A." - (1984) -
- Cover Me
- Downbound Train
- No Surrender

BETH HART / JOE BONAMASSA - "Seesaw" - (2013) -
- Them There Eyes 
- Close To My Fire

BLOOD, SWEAT & TEARS - "Child Is Father To The Man" - (1968) -
- I Love You More Than You'll Ever Know

=========================================================
=========================================================

RAY MANZAREK - kącik poświęcony zmarłemu Artyście (12.02.1939 - 20.05.2013) 

THE DOORS - "L.A.Woman" - (1971) -
- The Changeling
- Love Her Madly
- The WASP (Texas Radio And The Big Beal)

THE DOORS - "Morrison Hotel" - (1970) -
- Waiting For The Sun
- You Make Me Real

THE DOORS - "The Doors" - (1967) -
- Break On Through (To The Other Side)
- Soul Kitchen
- The Crystal Ship

==========================================================
==========================================================

ROD STEWART - "Time" - (2013) -
- Legless

==========================================================
==========================================================

TREVOR BOLDER - kącik poświęcony zmarłemu Artyście  
(9.06.1950 – 21.05.2013)

URIAH HEEP - "Fallen Angel" - (1978) -
- Come Back To Me
- I'm Alive

URIAH HEEP - "Conquest" - (1980) -
- Fools
- It Ain't Easy

URIAH HEEP - "Innocent Victim" - (1977) -
- Free Me
- Cheat N'Lie

URIAH HEEP - "Firefly" - (1977) -
- Sympathy

URIAH HEEP - "Into The Wild" - (2011) -
- Lost

DAVID BOWIE - "The Rise And Fall Of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars" - (1972) -
- Starman

=========================================================
=========================================================

RAY WILSON - "Chasing Rainbows" - (2013) -
- Follow The Lie

AGNETHA FALTSKOG - "A" - (2013) -
- When You Really Loved Someone

 

 
Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

jak kupić winyla CETI, o psim żywocie, o futbolu nieco mniej, i o Dniu Matki

Na fejsbuku grupa CETI pochwaliła się winylem "Ghost Of The Universe". Grzegorz Kupczyk z dumą zaprezentował na zdjęciu samego siebie wraz z okładką płyty, i zachęcił do pospiesznego jej nabycia. Jako, że artysta podgrzał atmosferę, sugerując iż ponoć nakład zmierza ku wyczerpaniu, podjąłem niezwłoczną decyzję o zakupie albumu. Zadałem więc na facebookowym profilu grupy CETI zapytanie "gdzie można w takim układzie i za ile?". Otrzymałem odpowiedź od jakiegoś mądrali (bo nie sądzę, by tak mi odpisał Grzegorz Kupczyk), że było wyjaśnione, iż płyta jest na fan klubowej stronie "Lamiastrata", a ja to niby taki ciemniak, bo czytam i nie widzę - padło w domyśle owej sugestii. Zajrzałem więc, a tam wszystko, tylko nie o winylu CETI. Można za to przejść na stronę firmy Oskar, by zakupić stare kompakty, ale jedynie tylko te. Pomyślałem sobie, jajca to jakieś czy co?. To chcą tę płytę sprzedać czy nie? Łamigłówki, labirynty, roszady, pełno tam tego, zamiast konkretnej informacji z gatunku: kliknij i kup! Ot po prostu.
Rozumiem, że grupa CETI jest dumna z wydania "Ghost Of The Universe" na LP, i że z tego wszystkiego zapomniała o profesjonalnej dystrybucji, no ale jeśli się podpuszcza fana, to dobrze byłoby tym skarbem naprawdę pohandlować. A tak to w sumie nikt poza zespołem chyba owego na oczy nie widział. Skoro więc sam zespół nie chce pomóc swojemu klientowi, to może Państwo złamiecie enigmę i dacie mi znać co i jak?

Od trzech dni ostro trzyma zimnica. Wiosna poszła ogrzać innych , bądź samą siebie, skoro śniegiem postraszyło ostatnio w Belgii, Szwajcarii, Francji, a także we Włoszech. Giro D'Italia toczyło się wczoraj nie tyle w śniegu, co w śnieżycy. Porąbało się wszystko, śnieg pod koniec maja? I to tu, w sercu ciepłej o tej porze Europy? A ja się dziwiłem, dlaczego wiosna do nas dotarła dopiero miesiąc temu. Cieszmy się, że natura litosna i nie upomniała się nam o czapki i szaliki.
Kaloryfery zimne, nosa się też nie chce za okno wychylić, więc siedzę w pokoju i piję. Piję i słucham. Mam taką wiosnę, że lepszej wymarzyć nie sposób.

Dzisiaj Dzień Matki. Nie zapomnijcie Drodzy Państwo. Dzisiaj tort u mojej Mamy, wczoraj u Mamy mojej Żonki. Pysznie, naprawdę. Niech nam żyją mamuśki jak najdłużej.
Powinny być przy takiej okazji jakieś mateczkowe piosenki. Posłuchajmy zatem czegoś z tejże okazji. W nawiedzonym dzisiaj trochę inne klimaty. Torba już zapakowana. A w niej muzyki na godzin dziesięć / piętnaście ... Trza będzie wybrać z tego to co najlepsze. Będzie trudno, ale dam radę, bo zawsze jakoś daję. Dlatego zachęcam do spotkania o 22-giej na 98,6 FM. , bo gdy patrzę sobie , jakież to filmiki z muzyką polecają sobie ludzie (z jutjuba) na fejsbuczku, to myślę sobie, że naprawdę ogólnie jest bardzo cieniutko. Wszystko kręci się tylko wokół największych przebojów. Bo nawet jeśli one przecie pięknymi są, to warto jednak także przyjrzeć się i tym "nieprzebojom", by nie zejść z tego świata w poczuciu jak mimo wszystko wiele się przeoczyło.

O wczorajszych futbolowych zmaganiach niespecjalnie chce mi się mazać, ale pozwolę sobie zauważyć, że finał LM, był godnym meczem tejże rangi wydarzenia. Wynik sprawiedliwy, ponieważ Bayern z przebiegu całego meczu, był groźniejszym zespołem, i do tego ździebko lepszym. Z naszych kopaczy najlepiej pokazał się Łukasz Piszczek, ale numerem jeden całego meczu myślę, że był Arjen Robben , i wcale nie tylko z powodu bycia katem. Choć też.
Lech słabizna. Nie może do pucharów aspirować zespół, który przegrywa u siebie z ostatnią drużyną w tabeli. To nic, że jakimś tam ambitnym Podbeskidziem, bo to żadne wytłumaczenie. Legia remisuje z cieniutkim Widzewem. Już widzę te europejskie puchary. Wszystkie te nasze buldożery, spakują manatki szybciej, niż nam się wszystkim wydaje.

Ktoś wymyślił ostatnio ciekawą inicjatywę, by brać pieski ze schroniska. Aby dodatkowo zmotywować bardziej nasze dobre serca, dorzucono każdemu biorcy ekstra premię - tysiąca złotych. Zaraz pojawili się chętni, nawet do jednorazowego zgarnięcia trzech czworonogów, gdyż pieniądze potrzebuje taki jeden z drugim, a to na spłatę kredytu, a to na komfortowe wakacje... Ciekawe, co na to same psiaki, które za chwilę znowu skończą pod mostem, a co szczęśliwsze pod kratą i kluczem w schronisku. Zawsze powtarzam, że tylko ssaka człowieka stać na takie zbydlęcenie. Cieszę się, że moja blisko półroczna Zulka dobrze trafiła. Tak dobrze, że nawet musimy ją nieco odchudzić, ponieważ pomału zaczęła się w tej materii niebezpiecznie do mnie upodabniać.
Nie dalej jak dwa dni temu gaworzyliśmy z żoncią na spacerku o psiakach przykutych do budy. Zawsze mam ochotę takiego debila właściciela sam do niej przykuć. Na nagusa, w dwudziestostopniowym mrozie, by idiota poczuł jak to smakuje. I powiedzcie to każdemu Drodzy Państwo, kogo tylko na tym przyłapiecie, by już do kościółka co niedzielę nie biegał, bo i tak go piekło pochłonie.

Do usłyszenia!
o dwudziestej drugiej, na dziewięćdziesiąt osiem i sześć efem, lub poprzez internet na: wu wu wu afera kom pe el

Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

DEEP PURPLE - "NOW What?!" - (2013) -

DEEP PURPLE - "NOW What?!" - (EDEL) -
****1/2

Pozwolę sobie rozpocząć od puenty, gdyż oto właśnie jesteśmy świadkami najlepszej płyty Deep Purple od czasów "Purpendicular". I gdyby nie mój szczególny sentyment do tego pierwszego długograja z nowym wówczas gitarzystą Stevem Morsem, to pewnie zaryzykowałbym twierdzenie, iż "NOW What?!" także i tamtą pod wieloma względami przebija.
"NOW What?!" jest dziełem nad wyraz interesującym i intrygującym zarazem, a ponadto wciągającym i obdarowanym niezliczoną ilością chwytliwych melodii, pomysłowych zagrywek, barwnych przejść, dawno niesłyszanych brzmień, i jeszcze wielu innych intrygantów, w pozytywnym słowa tego znaczeniu.
Patrzcie i słuchajcie neoprogresywni harcerze, jak wygląda iście art-rockowa twórczość. Starsi panowie właśnie się nad wami zlitowali, by pokazać jak i co należy grać.
Na pewno spora w tym zasługa Boba Ezrina (tego od Pink Floyd, Alice Coopera czy Kiss - chociażby!). Nie tylko przecież znakomitego i sprawnego producenta, ale i także po prostu człowieka, który szeroko spogląda na muzykę. Bo tylko ktoś taki jest w stanie wyssać wszystkie smakowite soki z talentu niemal każdego artysty. A Ezrinowi, udało się to po raz kolejny.
Na pewno wpływ na taką kolej rzeczy miała również niedawna śmierć Jona Lorda. W jednej osobie kolegi i przyjaciela "Purpurowych", jak i genialnego muzyka - przede wszystkim!. Bo choć, Jon Lord od wielu lat nie grał już z bractwem purpurowych, to jego duch był wciąż obecny, a i przy okazji nieźle kultywowany za sprawą Dona Airey. Może dlatego właśnie, ambicją Iana Gillana i spółki, było stworzyć tu i teraz, coś wyjątkowego. Gdyż jak wiemy, prawdziwe dzieła tworzą się w bólach. Lecz na "NOW What?!", zamiast smutku, czuć radość i jakąś towarzyszącą całości magiczną siłę. Istny powiew młodości. Kto starszym panom zabroni, pograć przez bitą godzinę tak, że sufity pękają. Do tego pograć mądrze. Wykorzystując właściwie każdą nutę, by nic się nie zmarnowało.
Nie chcę popadać w jakąś przesadną euforię, tym bardziej, że sceptycy i tak nie uwierzą, że można po ponad czterdziestu latach nagrać płytę nie gorszą od swych starszych braci. Oczywiście, biorąc poprawkę na upływający czas. Wszak zmarszczek ze skroni nie da się ot tak wymazać, a i głosu Gillana przywrócić do siły z czasów "Child In Time". Czarodziejskie różdżki w realnym życiu przesz nie mają aż takiej mocy. Jednak wiarą i pasją można zdziałać dużo więcej, co nowy album purpurowych udowadnia aż nadto. Nie trzeba wykładać tegoż dzieła na żadnych uniwersytetach, by dowieść jego wielkości, gdyż ta, po prostu jawi się z każdym kolejnym przesłuchaniem. Bo dobra płyta Drodzy Państwo, to taka, której chce się słuchać coraz chętniej wraz z każdym kolejnym dniem, a ta, nie oślepia beznamiętnie efekciarskimi błyskotkami, które zanudzą przecież każdego już po tygodniu.
Jest tutaj taki utwór "Above And Beyond", który stanowi za hołd dla Jona Lorda. W jego tekście padają słowa: "... souls, having touched, are forever entwined ...", czyli " ... dusze, które się zetknęły, zostaną splecione na zawsze ...". Jednak w zasadzie cały ten album, został zadedykowany Jonowi Lordowi, a z powyższych słów, utworzono dla naszego maestro Lorda, ogólno-albumową dedykację.
Nie chcę nikomu narzucać niczego na siłę, gdyż i tak, każda kompozycja w zbiorze "NOW What?!" jawi się wartością samą w sobie, nie potrzebując żadnych słownych sprzymierzeńców. Jednak, gdybym musiał wskazać te , które pokochałem najmocniej, to poza wymienioną już powyżej "Above And Beyond", dołożę jeszcze choćby "Out Of Hand" (utwór o chciwości i wyzysku) - nawiązujący muzycznie do twórczości DP z lat 80-tych, i rzeczy typu: "Bad Attitude", "Strangeways" czy nawet "Perfect Strangers".
Skoro zasugerowałem powyżej, że oto jesteśmy świadkami dzieła niezwykłego, to i warto puścić oko do kilku właśnie narodzonych klasyków, jak choćby do  "Hell To Pay" (swobodny to, i poza kilkoma zawiłymi zagrywkami gitarowo-organowymi, idealny numer do wspólnego śpiewania), albo do jednego z moich faworytów, w postaci "Uncommon Man" (z nawiązaniami do muzyki klasycznej, lub czegoś w klimacie Emerson Lake & Palmer). Jednak, już sam 3-minutowy wstęp do tegoż właśnie, robi niezwykłe wrażenie. Zupełnie jakby połączyć jakieś dwie niezależne ścieżki - filmową, to tę ze wspomnianym intro, plus iście prog-rockową. Ale za to jaką! Całość brzmi wręcz wzorowo i zarazem wzorcowo. Nie pamiętam kiedy ostatni raz słyszałem nawiązanie do twórczości ELP, które by zagroziło swą potęgą i majestatem, niedoścignionemu w tej materii Keithowi Emersonowi.
Nie mniejsze organowe fanfary wydobywają się również w "Apres Vous", choć to już raczej jako całość, jawi się typowym dla stajni DP, melodyjnym hard rockiem. Ale i tutaj, w drugiej części nagrania, muzycy wdają się w wir improwizacji. Bas efektownie napędza całość, a Morse z Airey'em wdają się w instrumentalne dialogi. Absolutna bomba!
Każdy spragniony pięknego purpurowego grania, znajdzie tu przynajmniej kilka nutek dla siebie, bo i mamy jeszcze balladowy (choć nie jest to konwencjonalna ballada, co należy zaznaczyć) "All The Time In The World", z przecudowną solówką Steve'a Morse'a. Taką w klimacie "Sometimes I Feel Like Screaming". Z tym, że niestety dużo krótszą.
Nie zabraknie nam także akcentu grozy, w stosownie zatytułowanym "Vincent Price" - czyli hołdzie dla Króla horroru rodem z czarno-białego ekranu.
Proszę sprawdzić także, jak nasi mistrzowie wypadają w nastrojowym, ale i nieco psychodelicznym "Blood From A Stone". Don Airey gra na organach niczym skrzyżowanie niedawno zmarłego Raya Manzarka z późniejszym okresem twórczości Manfreda Manna.
Nic nie wspomniałem jeszcze o otwierającym całość , a przecie przebojowym nagraniu "A Simple Song", a i o jeszcze kilku innych kompozycjach. Świadomie i celowo, by nie odbierać nikomu przyjemności z odkrywania muzyki na tej suma sumarum kapitalnej płycie, którą polecam każdemu - ale to już we własnych czterech kątach.

P.S. Wersja limitowana została wzbogacona o jeden 3-minutowy i r'n'rollowy zarazem utwór "It'll Be Me". Całkiem przyjemny, lecz dobrze, iż potraktowany jednak jako smakowity dodatek, albowiem nie bardzo pasujący klimatem do jedenastu poprzedników.

P.S. 2. Acha, i niech nikogo nie zwiedzie fakt, że płytę nagrano w Nashville.

Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

TREVOR BOLDER (basista URIAH HEEP) nie żyje

TREVOR BOLDER 
9 czerwca 1950 – 21 maja 2013

Dzisiaj zmarł Trevor Bolder. Jako przyczynę śmierci podano chorobę nowotworową. 
Niesamowite co to się ostatnio dzieje. W niecały tydzień świat rocka stracił trzech niezwykle cennych muzyków. Zakładając , że nie wyskoczy jeszcze jakaś "niespodzianka".  Kilka dni temu Marek Jackowski, wczoraj Ray Manzarek, a dzisiaj ...
Niespełna pół roku temu Trevor Bolder zagrał ze swoimi kolegami z Uriah Heep w poznańskim Eskulapie. 
Podziwiałem jego grę szczególnie, o czym opowiedziałem wielu moim znajomym. Było to dokładnie 3 grudnia 2012 r. Proszę kliknąć na poniższy link, byście Państwo przeczytali moją relację z tamtego wieczoru. Dodam tylko jeszcze, że na tych niewyraźnych zdjęciach Trevor Bolder jest po naszej prawej stronie sceny.

po koncercie URIAH HEEP w "Eskulapie", 3.12.2012

 

Trevor Bolder grał w Uriah Heep od płyty "Firefly" , wydanej w 1977 roku, przychodząc w miejsce Johna Wettona, który na krótko zadomowił się w grupie (na dwóch wcześniejszych albumach). Przed Uriah Heep, Bolder uczestniczył jeszcze w kilku projektach, ale tym najważniejszym z wczesnych jego "epizodów" był ten z początku lat 70-tych, kiedy to grał u boku Davida Bowie. Na jego czterech studyjnych albumach, w tym na absolutnie cudownym "The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars" (1972).

W najbliższą niedzielę, tak samo jak Raya Manzarka, również posłuchamy sobie Trevora Boldera.

Cześć Jego Pamięci ...

In Memory ...

 

 

======================================================== 

Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!) 

o życiu, o wartościach, a i o przemijaniu.

Niby to normalna kolej rzeczy, jedni na świat przychodzą, inni odchodzą, a jednak trudno jest żegnać tych, z którymi byliśmy od zawsze. Wczoraj pokłony złożyliśmy Rayowi Manzarkowi, chwilkę wcześniej Markowi Jackowskiemu, a przecież wcale nie dużo wcześniej odeszli ze świata muzyki i sztuki Alvin Lee czy Storm Thorgerson. Na cóż, ileż są zatem warte deklarowane życzenia stu lat, które corocznie sobie składamy, skoro nikomu z nas nie jest w stanie dotrzymać obietnic?
Mój Syn jechał dzisiaj do Krakowa na koncert Bring Me The Horizon. Zespołu młodego pokolenia, który w tymże pokoleniu, bije niemal rekordy powodzenia. Wczoraj mój młodziak słuchał ich przez cały wieczór. Pewnie nastrajał się do koncertu. Dla tego mojego 20-letniego młodzieńca, artyści tacy jak legendarni The Doors, Led Zeppelin czy Pink Floyd, są nawet znani i jacyś tam i również kultowi, lecz serc im nie łamią. Czyli, w sumie szacunek, lecz dupska nie urywa - jak to gówniarzerka mawia. Za lat dwadzieścia, jego legendami będą właśnie tacy Bring Me The Hoirizon, Suicide Silence, itp.zespoły, a moi idole, jawić im się będą niczym na początku mej drogi życiowej, artyści pokroju: Franka Sinatry, Binga Crosby'ego, Frankie Valliego czy Glenna Millera. Co zrozumiałe.
Zresztą, czym są te wszystkie złota i platyny, którymi pokrywały się płyty mych ulubieńców, skoro niewielu dzisiejszych łowców talentów w ogóle oni obchodzą. Gdy polecam mojemu Tomkowi jakikolwiek "mój" zespół, by ten sobie zarzucił ich filmik na jutjubik, to liczba wyświetleń oscyluje wokół dwustu tysięcy, czasem co lepszy przekroczy nawet i milion odtworzeń, i jakże mi robi się łyso, gdy niemal każdy z tych jego zespołów (dla mego pokolenia zupełnie nieznanych) bije te moje, skromnymi pięcioma milionami odtworzeń. Właśnie taki Bring Me The Horizon stanowić może za dobry przykład. Bo zmieniają się Drodzy Państwo emocje, potrzeby, tak samo jak wraz z tymi wartościami zmieniać się przecież musi sama muzyka.
Ale po co ja to wszystko napisałem? Ano po to, by uświadomić sobie przemijanie, sens życia, zmieniające się wartości. Dla mnie śmierć Raya Manzarka jest swego rodzaju ciosem, bo to mój muzyk, bliski memu sercu, związany z wieloma pięknymi chwilami życia i muzycznych uniesień, ale gdy kilka miesięcy temu zginął w wypadku motocyklowym wokalista (młodziutki!) z Suicide Silence, ja odebrałem to tylko jako kolejną kolej rzeczy, podczas gdy mój Syn nie mógł dojść do siebie przez wiele dni. Inna sprawa, że mój Tomek poznał tamtego muzyka osobiście, gdyż brał nawet udział w organizacji poznańskiego koncertu. Każdy ma zatem swoich idoli, co też mi uświadamia, że bolesne odejścia Raya Manzarka czy Marka Jackowskiego, które mnie przecież dotyczą, dla młodszych pokoleń niekoniecznie muszą znaczyć cokolwiek.
Pewne podobieństwo do tego o czym napisałem przed chwilą dostrzegłem także w słowach mego kolegi Maćka, który od trzydziestu lat mieszka w Australii, niedaleko Melbourne. Otóż punkt widzenia zależy od punktu siedzenia. Ostatnio kiedy się rozmówiliśmy na facebookowym czacie, Maciek stwierdził, że nie czuje się ostatnimi czasy najlepiej, bo u nich nastała pora zimowa, noce są krótkie, a i chłodne, a ponadto w dzień trza już kurtki zakładać, bo na dworze w południe ledwie plus szesnaście stopni. Pomimo, iż mieszkał w Polsce przez szesnaście pierwszych lat swego życia, dziś zima mu obca. Mało tego, zapytałem Maćka, czy zna The Australian Pink Floyd Show. "Pierwsze słyszę" - odrzekł. I to po angielsku, bo po Polsku mówi już o wiele gorzej , niż ja po angielsku. Języka, którego ja przecież nigdy przenigdy się nie uczyłem, a on zaczynał go jednak niegdyś od samiuśkiego początku. Taka kolej rzeczy. Nie ma się co puszyć , obrażać, ... Choć my to bardzo lubimy. A ja mu się w sumie nawet nie dziwię, bo on w Polsce choć się urodził i skończył podstawówkę, i dodatkowo jedną klasę Technikum, to nigdy nie czuł się dobrze. Tak więc zapomnieć język ojczysty z nieszczęśliwego kraju nie było wielkim wyzwaniem. Kiedy trafiła się okazja, prysnął stąd czym prędzej. Tam znalazł szczęście, miłość, a także zagościł u niego na stałe uśmiech, i "polskość" nie jest mu do niczego potrzebna. Choć o niej nie zapomina, co także należy podkreślić.
I tak jest ze wszystkim. Niech każdy walczy o swe wartości, i wreszcie, niech każdy buduje sobie swoje szczęście, tak by ono eksplodowało. Wszak nie ma na co czekać w tym jednym danym nam życiu.

Andrzej Masłowski

RADIO AFERA 98,6 FM (Poznań) - także w internecie !!! - www.afera.com.pl

"NAWIEDZONE STUDIO",
w każdą niedzielę od godz. 22.00 do 2.00 
(4 godziny na żywo!!!)